Diferencia entre revisiones de «Elecciones generales de Brasil de 2006»

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Contenido eliminado Contenido añadido
Sin resumen de edición
m Revertidos los cambios de Asavei manuela (disc.) a la última edición de Muro Bot
Línea 1: Línea 1:
{{Artículo destacado}}
{{Artículo destacado}}
[[Archivo:Lula celebra victoria.jpg|thumb|250px|'''Lula''' sărbătorind-şi victoria in al doilea tur.]]
[[Archivo:Lula celebra victoria.jpg|thumb|250px|'''Lula''' celebrando su victoria en la segunda vuelta.]]
Las '''elecciones generales de Brasil de 2006''' se celebraron el [[1 de octubre]] de dicho año, para elegir al [[Presidente de Brasil|presidente de la república]] y a un nuevo [[Congreso Nacional del Brasil|parlamento]], así como a los gobernadores de los [[Estados de Brasil|estados brasileños]] y a sus respectivas asambleas legislativas, unos 1059 diputados estatales. En total se presentaron 19.619 candidatos, ocho a la presidencia, 213 a gobernador, 236 a senador, 5.525 a diputado federal, 12.945 a diputado estatal y 692 a diputado distrital de un total de 29 [[partidos políticos]].<ref name=datos>Todos los datos sobre resultados (porcentajes, número de votos, escaños anteriores, etc.) extraídos de http://www.tse.gov.br</ref><ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/08/03/materia.2006-08-03.4750988897/view PMDB e PDT lideram em número de candidatos] de Vladimir Platonow en [[Agencia Brasil]] (3-8-2006). En portugués. Véase el número de candidatos totales.</ref>
'''Alegerile generale din Brazilia 2006'''
au avut loc la [[1 octombrie]] a acelui an, pentru a alege [[Presidente de Brasil|preşedintele republicii]] şi un nou [[Congreso Nacional del Brasil|parlament]], precum şi guvernatorii [[Estados de Brasil|statelor braziliene]] şi ansamblurile lor legislative, 1059 de deputaţi de stat. În total s-au prezentat 19.619 candidaţi, 8 la prezidenţie, 213 pentru funcţia de guvernator, 236 pentru senat, 5.525 pentru funcţia de deputat federal, 12.945 de candidaţi pentru deputat statal şi 692 pentru deputat districtual, dintr-un total de 29 de [[partide politice]].<ref name=datos>Todos los datos sobre resultados (porcentajes, número de votos, escaños anteriores, etc.) extraídos de http://www.tse.gov.br</ref><ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/08/03/materia.2006-08-03.4750988897/view PMDB e PDT lideram em número de candidatos] de Vladimir Platonow en [[Agencia Brasil]] (3-8-2006). En portugués. Véase el número de candidatos totales.</ref>
Această alegere a fost a doua digitalizată din ţară. S-au instalat 432.000 de urne electronice în 91.244 de colegii electorale, 207 în afara ţării. Votul electronic a simplificat procesul atât la votare cât şi la numărarea acestora. Votul în Brazilia este obligatoriu, din această cauză alegatorii ar trebui sa justifice absenţa lor daca nu ar putea ajunge la vot. În ciuda acestui fapt, a existat o abţinere considerabilă, la o prima rundă, de exemplu, s-a situat la 17.74 % din voturi.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/157766/0/brasil/elecciones/lula/ Lula gana las elecciones en Brasil con el 94% de los votos escrutados, pero todo indica que habrá segunda vuelta] de [[Agencia Efe]] en [[20 minutos]] (2-10-2006). Obsérvese datos técnicos y obligatoriedad de voto.</ref>
Alegerile prezidenţiale au fost câştigate în prima rundă de [[Luis Inácio Lula da Silva]]. Totuşi Lula nu a obţinut mai mult de 50 % din voturi, drept urmare se confruntă la [[29 octombrie]] cu al doilea candidat cu mai multe voturi, şi anume [[Geraldo Alckmin]]. Această votare a fost deasemenea caştigată de Lula, cu 60 % din voturi, obţinând astfel [[realegerea prezidenţială/realegerea]] ca preşedintele Braziliei.<ref>[http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/latin_america/newsid_6097000/6097582.stm Lula triunfa en segunda vuelta] de Max Seitz en [[BBC]] Mundo (30-10-2006).</ref>


Estas elecciones fueron las segundas totalmente digitalizadas del país. Se instalaron 432.000 urnas electrónicas en los 91.244 colegios electorales, 207 en el exterior del país. El voto electrónico agiliza el proceso, tanto a la hora de votar como en el escrutinio. El voto en Brasil es obligatorio, por lo que los electores debían justificar su ausencia si no podían acudir a votar. A pesar de esto, hubo una abstención considerable; en la primera vuelta, por ejemplo, se situó en el 17,74% de los votos.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/157766/0/brasil/elecciones/lula/ Lula gana las elecciones en Brasil con el 94% de los votos escrutados, pero todo indica que habrá segunda vuelta] de [[Agencia Efe]] en [[20 minutos]] (2-10-2006). Obsérvese datos técnicos y obligatoriedad de voto.</ref>
Alegerile prezidenţiale au fost câştigate în prima rundă de [[Partido de los Trabajadores (Brasil)|Partido de los Trabajadores]] de Lula, dar partidul care a obţinut mai mulţi [[deputaţi]]a fost [[Partidul Mişcării Democratice Braziliene]] (PMDB).<ref name=diputados>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/02/materia.2006-10-02.6078502493/view PMDB passa a ter maior bancada na Câmara, com o PT em segundo] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués</ref> Cât despre [[senatori]], s-au ales 27, repartizaţi în 12 partide. Partidul care a obţinut cei mai mulţi din senatori a fost Partidul de Faţă Liberal, [[Partidul de Faţă Liberal]] cu şase.<ref name=datos>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/02/materia.2006-10-02.4986145856/view PFL elege a maior bancada no Senado] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués<ref> În cadrul [[elecciones estatales de Brasil (2006)|alegerilor de stat]],<ref>Las [[Organización territorial de Brasil|distintas regiones de Brasil]] se denominan estados, al tratarse de una federación. En las elecciones estatales se incluye el distrito federal, donde se ubica la>capital del país.</ref> PMDB a obţinut şapte guvernatori, urmat de [[Partidul Social Democrat Brazilian]] con seis. Alte şase partide au obţinut cel puţin un guvernator: Partidul Muncitorilor, [[Partidul Socialist Brazilian]],[[Partidul Democratic al Muncii]], el [[Partidul Popular Socialist (Brazilia)|Partidul Popular Socialist]], el Partidul de Frunte Liberal şi [[Partidul Progresist (Brazilia)|Partidul Progresist]].<ref name=datos />


Las elecciones presidenciales fueron ganadas en la primera vuelta por [[Luiz Inácio Lula da Silva]]. Sin embargo, Lula no obtuvo más del 50% de los votos, por lo que se enfrentó el [[29 de octubre]] al segundo candidato con más votos, que fue [[Geraldo Alckmin]]. Esa votación también fue ganada por Lula, con un 60% de los votos, obteniendo así la [[reelección presidencial|reelección]] como presidente de Brasil.<ref>[http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/latin_america/newsid_6097000/6097582.stm Lula triunfa en segunda vuelta] de Max Seitz en [[BBC]] Mundo (30-10-2006).</ref>
Toţi funcţionarii aleşi şi-au început mandatul începând cu [[1 ianuarie]] [[2007]].


Las elecciones legislativas fueron ganadas por número de votos por el [[Partido de los Trabajadores (Brasil)|Partido de los Trabajadores]] de Lula, pero el partido que obtuvo más [[diputado]]s fue el [[Partido del Movimiento Democrático Brasileño]] (PMDB).<ref name=diputados>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/02/materia.2006-10-02.6078502493/view PMDB passa a ter maior bancada na Câmara, com o PT em segundo] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués</ref> En cuanto a [[senador]]es, se eligieron 27, repartidos entre doce partidos. El partido que más senadores consiguió fue el [[Partido del Frente Liberal]] con seis.<ref name=senado>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/02/materia.2006-10-02.4986145856/view PFL elege a maior bancada no Senado] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués</ref>
== Antecedente ==
{{AP|Historia de Brasil}}
În [[1964]], o [[lovitura de stat]] a răsturnat Guvernul democratic, înstalându-se un guvern militar care a eliminat pluralismul politic, permiţând mai tarziu un bipartidism între partidul [[Alianza Renovadora Nacional (Brasil)|ARENA]], şi cel din opoziţie [[Movimiento Democrático Brasileño|MDB]]. În anii optzeci, bipartidismul a dispărut, opoziţia obţinând primele victorii electorale, nivelul municipal e inclus în [[Congresul Naţional al Braziliei|parlament]], reprezentat de partide ca [[PMDB]] sau [[PFL]]. Partidul oficial şi-a schimbat de mai multe ori numele până s-a transformat în actualul [[Partidul Progresist (Brasil)|Partidul Progresist]].<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 9-11</ref>


Por último, en las [[elecciones estatales de Brasil (2006)|elecciones estatales]],<ref>Las [[Organización territorial de Brasil|distintas regiones de Brasil]] se denominan estados, al tratarse de una federación. En las elecciones estatales se incluye el distrito federal, donde se ubica la capital del país.</ref> el PMDB consiguió siete gobernadores, seguido del [[Partido de la Social Democracia Brasileña]] con seis. Otros seis partidos consiguieron al menos un gobernador: el Partido de los Trabajadores, el [[Partido Socialista Brasileño]], el [[Partido Democrático Laborista]], el [[Partido Popular Socialista (Brasil)|Partido Popular Socialista]], el Partido del Frente Liberal y el [[Partido Progresista (Brasil)|Partido Progresista]].<ref name=datos />
Alegerile prezidenţiale din 1989 au fost primele directe pentru aproximativ 30 ani. Aici, [[Fernando Collor de Mello]] a câştigat în a doua rundă în faţa lui [[Luiz Inácio Lula da Silva]], lider de stânga al [[Partidului Muncitorilor]] creat în 1982. În cadrul alegerilor legislative din anul următor, PMDB s-a consolidat ca primul partid urmat de PFL. În 1992 preşedintele Collor de Mello a fost destituit pentru coruptie, asumându-şi puterea vicepreşedintele [[Itamar Franco]]. În 1994, [[Fernando Henrique Cardoso]] a câştigat alegerile cu majoritate absolută, sub umbrela unei mari coaliţii între partidele sale [[PSDB]] şi PFL. [[Elecciones generales de Brasil (1998)|Patru ani mai târziu]] îşi păstrează poziţia, fără a fi nevoie de o a doua rundă.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf''Monografía de Brasil''], pág 11-19</ref>


Todos los cargos elegidos comenzaron su mandato efectivo el [[1 de enero]] de [[2007]].
În cadrul [[elecciones generales de Brasil (2002)|alegrilor generale]] din anul [[2002]], Lula a câştigat în a doua rundă, învingându-l pe [[José Serra]]. A obţinut 61,3 % din voturi. Partidul lui Lula, a câştigat alegerile pentru Congres cu 18,4 % din voturi. Obţinând atunci, 91 de deputaţi dintr-un total de 513. .<ref>{{cita publicación |url=http://jaironicolau.iuperj.br/database/deb/port/index.htm |título=Banco de Datos Eleitorais do Brasil |autor=Jairo Nicolau |fechaacceso=25-2-2008 |idioma=portugués}}</ref> Astfel s-a format o coaliţie între diverse partide de stanga radical şi moderat care a susţinut guvernul lui Lula. La început, în [[2005]], doi din principalii aliaţi ai Guvernului [[Partidul Popular Socialist (Brasil)|Partidul Popular Socialist]] şi PMDB, au abandonat. Slabiciunea guvernului a fost evident în pierderea prezidenţiei Camerei Deputaţilor, desi au recuperat-o dupa aceea.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 32</ref> De asemenea în acest an a ieşit la lumină ''[[scandalul lunar]]'' în PT, cauzând succesive demisionări şi schimbări în cadrul guvernului.<ref>{{cita publicación |url=http://www.terra.com.ar/canales/internacionales/119/119693.html |título=Más revelaciones del escándalo: La corrupción en Brasil envuelve también a jueces |editorial=Terra |fecha=26-7-2005}}</ref><ref>Para ampliar información véase la categoría específica en [http://es.wikinews.org/wiki/Esc%C3%A1ndalo_de_corrupci%C3%B3n_en_Brasil wikinews]</ref> Popularitatea preşedintelul a scăzut, fiind destituiţi mai mulţi suspecţi de corupţie. Lipsa de sprijin l-a obligat să includă din nou PMDB în Guvern. O comisia a Congresului despre corupţie, care a inculpat numeroşi politicieni mari nu l-a acuzat direct pe Lula.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 33</ref> În această legislatură mulţi politicieni au abandonat PM creând alte noi partide, care inclusiv s-au prezentat la aceste alegeri prezidenţiale ca [[Heloísa Helena]].<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/radical/brillante/elpepiint/20061001elpepiint_5/Tes |título=La radical más brillante |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=1-10-2006}}</ref> În plus se prevede un viitor incert, oricare ar fi câştigătorul, ar trebui să găsească suficiente sprijine în Congresul cu multe partide şi posibile coaliţii.


== Sistemul electoral ==
== Antecedentes ==
{{AP|Historia de Brasil}}
Din [[1994]], ca un rezultat al unui amendament constituţional care a redus mandatul preşedintelul şi al guvernatorilor la patru ani, toate alegerile naţionale, de stat şi parlamentare coincid la aceeaşi data. Alegerile preşedintelul şi al guvernatorilor ai fiecărui stat se realizează în două runde. Dacă în prima rundă un candidat nu a obţinut jumătate plus unul din voturi se realizează o [[segunda vuelta electoral|a doua rundă]] între acei doi candidaţi cu cele mai multe voturi. Alegerile legislative, atât la nivel federal cât şi la nivel statal, sunt similare cu excepţia faptului că se realizează într-o singură rundă. De exemplu, în [[Sergipe]] s-au ales 8 deputaţi, fiind cei care au obţinut mai multe voturi din totalul de 48 de candidaţi. Prin urmare, deputaţii nu necesită 50 % din voturi. Urmând exemplul, cel mai votat din Sergipe a fost [[Eduardo Alves do Amorim]], din [[Partidul Social Creştin (Brasil)|PSC]], cu doar 11 % din voturi. La nivel statal, cu Adunarile Legislative din fiecare regiune, candidaţii cu cele mai multe voturi sunt desemnaţi automat fără a fi nevoie de o a doua rundă.<ref name=datos />
En [[1964]], un [[golpe de Estado]] derrocó al gobierno democrático, instalándose un gobierno militar que eliminó el pluralismo político, permitiendo posteriormente un bipartidismo entre un partido oficialista, la [[Alianza Renovadora Nacional (Brasil)|ARENA]], y un opositor, el [[Movimiento Democrático Brasileño|MDB]]. En la década de los ochenta el bipartidismo desapareció, consiguiendo la oposición las primeras victorias electorales, a nivel municipal e incluso en el [[Congreso Nacional de Brasil|parlamento]], representada por partidos como el [[PMDB]] o el [[PFL]]. El partido oficialista cambió varias veces de nombre hasta convertirse en el actual [[Partido Progresista (Brasil)|Partido Progresista]].<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 9-11</ref>


Las elecciones presidenciales de 1989 fueron las primeras directas por casi treinta años. En ellas, [[Fernando Collor de Mello]] ganó de forma ajustada en la segunda vuelta a [[Luiz Inácio Lula da Silva]], líder del izquierdista [[Partido de los Trabajadores]] creado en 1982. En las elecciones legislativas del año siguiente, el PMDB se consolidó como primer partido seguido del PFL. En 1992 el presidente Collor de Mello fue destituido por corrupción, asumiendo el poder el vicepresidente [[Itamar Franco]] de forma interina. En 1994, [[Fernando Henrique Cardoso]] ganó las elecciones con mayoría absoluta bajo el paraguas de una gran coalición entre su partido, el [[PSDB]], y el PFL. [[Elecciones generales de Brasil (1998)|Cuatro años después]] revalidó su cargo, también sin necesidad de segunda vuelta.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf''Monografía de Brasil''], pág 11-19</ref>
În cadrul alegerilor de la Camera Deputaţilor se foloseşte un sistem de liste închise a partidelor politice, dar votantul poate să aleagă să acorde votul unei singure persoane din toată lista.<ref name=sistemaelectoral>Según lo expresado en sistema electoral en ''BRASIL, SISTEMAS POLÍTICOS Y ELECTORALES CONTEMPORÁNEOS, Núm. 5'' ISBN 968-7750-42-1</ref>


En las [[elecciones generales de Brasil (2002)|elecciones generales]] del año [[2002]], Lula ganó en la segunda vuelta derrotando a [[José Serra]]. Obtuvo un 61,3% de los votos. El partido de Lula, ganó las elecciones al congreso con el 18,4% de los votos. Consiguió, entonces, 91 diputados de un total de 513.<ref>{{cita publicación |url=http://jaironicolau.iuperj.br/database/deb/port/index.htm |título=Banco de Datos Eleitorais do Brasil |autor=Jairo Nicolau |fechaacceso=25-2-2008 |idioma=portugués}}</ref> Por ello, se formó una coalición entre diversos partidos de izquierda radical y moderada que sostuvo el gobierno de Lula. A principios de [[2005]], dos de los principales aliados del gobierno, el [[Partido Popular Socialista (Brasil)|Partido Popular Socialista]] y el PMDB, lo abandonaron. La debilidad del gobierno quedó patente al perder la presidencia de la Cámara de Diputados, aunque la recuperarían posteriormente.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 32</ref> Además ese mismo año salió a la luz el ''[[Escándalo de las mensualidades]]'' en el PT, causando sucesivas dimisiones y cambios en el gobierno.<ref>{{cita publicación |url=http://www.terra.com.ar/canales/internacionales/119/119693.html |título=Más revelaciones del escándalo: La corrupción en Brasil envuelve también a jueces |editorial=Terra |fecha=26-7-2005}}</ref><ref>Para ampliar información véase la categoría específica en [http://es.wikinews.org/wiki/Esc%C3%A1ndalo_de_corrupci%C3%B3n_en_Brasil wikinews]</ref> La popularidad del presidente bajó, debiendo destituir a varios sospechosos de corrupción. La falta de apoyos lo obligo además a incluir de nuevo al PMDB en el gobierno. De cualquier forma, una comisión del Congreso sobre la corrupción, que inculpó a numerosos políticos de primera fila, no acusó directamente a Lula.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf ''Monografía de Brasil''], pág 33</ref> En esa legislatura, muchos políticos abandonaron el PT creando otros nuevos partidos, que incluso se presentarían a estas elecciones presidenciales como [[Heloísa Helena]].<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/radical/brillante/elpepiint/20061001elpepiint_5/Tes |título=La radical más brillante |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=1-10-2006}}</ref> Además se preveía un futuro incierto, puesto que fuera quien fuera el ganador, debería encontrar suficientes apoyos en un Congreso con muchos partidos y posibles coaliciones.
== Alegeri prezidenţiale ==


== Sistema electoral ==
În cadrul alegerilor pentru preşedinte şi vicepreşedinte a trebuit să se realizeze o a doua rundă, deoarece nici un candidat nu a obţinut majoritatea absolută. Primul vot s-a realizat în 1 octombrie 2006 şi al doilea s-a efectuaz la 29 octombrie. În această ultimă rundă, Lula a câştigat în faţa lui Akckmin, cu 20 milioane de voturi.<ref name=datos />
Desde [[1994]], como resultado de una enmienda constitucional que redujo el mandato del presidente y de los gobernadores a cuatro años, todas las elecciones nacionales, estatales y parlamentarias coinciden en la misma fecha. Las elecciones del presidente y de los gobernadores de cada estado se realizan a dos vueltas. Si en la primera un candidato no ha obtenido la mitad de los votos más uno se realiza una [[segunda vuelta electoral|segunda vuelta]] entre los dos candidatos más votados. Las elecciones legislativas, tanto a nivel federal como estatal, son muy similares, salvo por el hecho de que se realizan a una única vuelta. Por ejemplo, en [[Sergipe]] se eligieron ocho diputados, siendo aquellos que consiguieron más votos entre los 48 candidatos totales. Por tanto, los diputados no necesitan el 50% de los votos. Siguiendo el ejemplo, el más votado de Sergipe fue [[Eduardo Alves do Amorim]], del [[Partido Social Cristiano (Brasil)|PSC]], con tan sólo el 11% de los votos. A nivel estatal, con las Asambleas Legislativas de cada región, sucede igual, los candidatos más votados son designados automáticamente sin necesidad de segunda vuelta.<ref name=datos />


En las elecciones a la Cámara de Diputados se usa un sistema de listas cerradas de partidos políticos, pero el votante puede elegir dar un voto a toda la lista o a una sola persona de dicha candidatura.<ref name=sistemaelectoral>Según lo expresado en sistema electoral en ''BRASIL, SISTEMAS POLÍTICOS Y ELECTORALES CONTEMPORÁNEOS, Núm. 5'' ISBN 968-7750-42-1</ref>
=== Candidaţi ===
==== Marile partide ====


== Elección presidencial ==
[[Archivo:Alckmingeraldo2006.jpg|thumb|180px|Geraldo Alckmin a fost principalul rival al lui Lula în cadrul alegerilor.]]
[[Partido de los Trabajadores (Brasil)|Partidul Muncitorilor]] (PT) l-a prezentat ca şi candidat pe actualul [[Presidente de Brasil|preşedinte]], [[Luiz Inácio Lula da Silva]], candidatul partidului din anul [[1989]]. Candidatura sa a fost înregistrată oficial la [[5 de julio]],<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u80101.shtml PT registra candidatura de Lula à reeleição no TSE] de Folha Online (5-7-2006). En portugués</ref> deşi se anunşase în prealabil la [[24 de junio]].<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79769.shtml Berzoini diz que Alencar será confirmado amanhã como vice de Lula] de Felipe Recondo en Folha Online (23-6-2006). En portugués.</ref>


En la elección para el presidente y el vicepresidente tuvo que realizarse una segunda vuelta, ya que ningún candidato consiguió la mayoría absoluta. La primera votación se realizó el 1 de octubre de 2006 y la segunda vuelta se efectuó el 29 de octubre. En esta última, Lula ganó ampliamente a Alckmin por unos 20 millones de votos.<ref name=datos />
[[Geraldo Alckmin]] a fost candidatul [[Partidului Social Democrat Brazilian]] (PSDB), principalul partid din opoziţie. Înainte de Alckmin au fost alţi potenţiali candidaţi, ca [[José Serra]], candidat in [[elecciones generales de Brasil (2002)|2002]], sau [[Aécio Neves]],guvernator din [[Minas Gerais]].Candidatura lui Alckmin a fost confirmată la [[11 de junio]] în cadrul Convenţiei Naţionale a partidului său.<ref name=Alckmin>[http://www.valoronline.com.br/valoronline/Geral/politica/eleicoes/PSDB+oficializa+Alckmin+ataca+Lula+e+aposta+no+desgaste+do+governo,,,26,3734727.html PSDB oficializa Alckmin, ataca Lula e aposta no desgaste do governo] de Raymundo Costa e Ivana Moreira en Valor Económico. En portugués</ref>


=== Candidatos ===
[[Partidul Mişcării Democrátice Braziliene]] (PMDB), alt mare partid din cadrul politicii braziliene, nu a prezentat nici un candidat şi nici nu a sprijit pe nimeni. Motivul a fost confruntarea internă a partidului, în special între [[Anthony Garotinho]], fost guvernator din [[Río de Janeiro (estado)|Río de Janeiro]] şi [[Germano Rigotto]], guvernator înainte de alegeri din [[Rio Grande do Sul]]. Garotihno a candidat la alegerile din 2002, deşi pentru [[Partidul Socialist Brazilian]], a ocupat al treilea loc cu 17,9 % din voturile valide. Rigotto s-a retras cu promptitudine de la lupta, dedicându-se [[elecciones estatales de Brasil (2006)#Rio Grande do Sul|alegerilor statale]]. În orice caz, o parte din partide nu au avut un candidat propriu, ele sprijinind un alt candidat din alte mari partide. Preşedintele partidului, [[Michel Temer]], a pus în relief că a unit o coaliţie, preferându-l pe Alckmin, obligându-l să realizeze în toate statele iî cadrul alegerilor guvernamentale. Colaborarea PMDB – PSDB în unele teritorii va fi aproape imposibilă.<ref>[http://noticias.uol.com.br/uolnews/brasil/entrevistas/2006/04/03/ult2614u460.jhtm "Candidatura própria do PMDB foi enfraquecida pela verticalização", diz Michel Temer] de la redacción de UOL (3-4-2006). En portugués</ref> Demonstrând divizia partidului, ministrul [[Tarso Genro]] a spus ca “ visa” sa fie vicepreşedintele lui Lula şi că inclusiv il va sprijini pe Alckmimin, care este colegul sau de partid Garotinho.<ref>[http://noticias.uol.com.br/uolnews/brasil/entrevistas/2006/04/20/ult2614u472.jhtm Tarso sonha com vice de PMDB para Lula] de la redacción de UOL (20-4-2006). En portugués</ref>
==== Los grandes partidos ====
La 12 mai 2006, tribunalul electoral a afirmat că designurile de convenţie al partidului în 2004 (care te obliga să ai candidat propriu) erau legale. Aceasta a fost o acolada pentru Garatihno care deja trebuia să câştige unele din alegerile precedente din partid care au fost considerate ilegale si s-au transformat într-o “consultare informală”.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78570.shtml STJ reconhece convenção do PMDB de 2004] de Folha Online (12-5-2006). En portugués.</ref> După sentinţă, la 23 mai, Pedro Simon a remarcat intenţia sa de a se prezenta, bazandu-se pe sprijinul lui Garotihno care trebuia sa se prezinte el insuşi.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78820.shtml Simon diz que vai manter sua pré-candidatura no PMDB até o fim] de Felipe Reonco en Folha Online (23-5-2006). En portugués.</ref> La 25 mai Pedro Simon si-a lansat candidatura cu Garotihno ca vicepreşedinte. Sondajele le-au dat un pic mai mult de 2 %. <ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78926.shtml Simon lança candidatura e dispara ataques a governistas] de Andreza Matais en Folha Online (25-5-2006). En portugués.</ref> Dupa câteva posibilităţi electorale, partidul a respins candidatura lui Simon, împiedicându-l să se prezinte, stabilind data convenţiei de a alege un candidat mai tarziu de data limită de prezentare. Simon a recurs la justiţie, dar proprii săi apărători l-au abandonat.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79298.shtml Simon mantém candidatura à Presidência e diz que aguarda Justiça] de Folha Online (6-6-2006). En portugués.</ref> În final, la 14 iunie, fiind presat de partidul sau, aceasta a demisionat, rămânând PMDB fără candidat.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79568.shtml PMDB informa TSE que descarta candidatura à Presidência e que Simon desistiu] de Folha Online (14-6-2006). En portugués.</ref>
[[Archivo:Alckmingeraldo2006.jpg|thumb|180px|Geraldo Alckmin fue el principal rival de Lula en las elecciones.]]
El [[Partido de los Trabajadores (Brasil)|Partido de los Trabajadores]] (PT) presentó como candidato al actual [[Presidente de Brasil|presidente]], [[Luiz Inácio Lula da Silva]], candidato del partido desde [[1989]]. Su candidatura fue registrada oficialmente el [[5 de julio]],<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u80101.shtml PT registra candidatura de Lula à reeleição no TSE] de Folha Online (5-7-2006). En portugués</ref> aunque ya se había anunciado previamente el [[24 de junio]].<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79769.shtml Berzoini diz que Alencar será confirmado amanhã como vice de Lula] de Felipe Recondo en Folha Online (23-6-2006). En portugués.</ref>


[[Geraldo Alckmin]] fue el candidato del [[Partido de la Social Democracia Brasileña]] (PSDB), principal partido de la oposición. Antes que Alckmin hubo otros potenciales candidatos, como [[José Serra]], candidato en [[elecciones generales de Brasil (2002)|2002]], o [[Aécio Neves]], gobernador de [[Minas Gerais]]. La candidatura de Alckmin fue confirmada el [[11 de junio]] en la Convención Nacional de su partido.<ref name=Alckmin>[http://www.valoronline.com.br/valoronline/Geral/politica/eleicoes/PSDB+oficializa+Alckmin+ataca+Lula+e+aposta+no+desgaste+do+governo,,,26,3734727.html PSDB oficializa Alckmin, ataca Lula e aposta no desgaste do governo] de Raymundo Costa e Ivana Moreira en Valor Económico. En portugués</ref>
==== Partidele mai mici ====


El [[Partido del Movimiento Democrático Brasileño]] (PMDB), otro gran partido de la política brasileña, no presentó candidato propio ni apoyó a ningún otro. La razón fue el enfrentamiento interno del partido, especialmente entre [[Anthony Garotinho]], ex gobernador del estado de [[Río de Janeiro (estado)|Río de Janeiro]] y [[Germano Rigotto]], gobernador antes de las elecciones de [[Rio Grande do Sul]]. Garotinho ya había sido candidato a las elecciones en 2002, aunque por el [[Partido Socialista Brasileño]], consiguiendo el tercer lugar con el 17,9% de los votos válidos. Rigotto se retiró prontamente de la pugna, dedicándose a las [[elecciones estatales de Brasil (2006)#Rio Grande do Sul|elecciones estatales]]. En cualquier caso, una parte del partido se decantó por no presentar candidato propio y, en cambio, apoyar a alguno de los otros dos grandes partidos. El presidente del partido, [[Michel Temer]], puso de relieve que unirse a una coalición, decantándose por Alckmin, obligaría a realizarla en todos los estados en las elecciones a las gobernadorías. La colaboración PMDB-PSDB en algunos territorios sería casi imposible.<ref>[http://noticias.uol.com.br/uolnews/brasil/entrevistas/2006/04/03/ult2614u460.jhtm "Candidatura própria do PMDB foi enfraquecida pela verticalização", diz Michel Temer] de la redacción de UOL (3-4-2006). En portugués</ref> Demostrando la división del partido, el ministro [[Tarso Genro]] dijo que "soñaba" con ser el vicepresidente de Lula y que incluso apoyaría antes a Alckmin que a su compañero de partido Garotinho.<ref>[http://noticias.uol.com.br/uolnews/brasil/entrevistas/2006/04/20/ult2614u472.jhtm Tarso sonha com vice de PMDB para Lula] de la redacción de UOL (20-4-2006). En portugués</ref>
Între partidele mai mici s-a evidenţiat[[Heloísa Helena]] din [[Partido Socialismo y Libertad (Brasil)|Partidul Socialismul şi Libertatea]] căreia sondajele i-au acordat un al treilea loc. Candidatul sau la vicepreşedinte a fost [[César Benjamin]]. Candidatura Helenei a fost confirmată la [[24 de mayo]],<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79813.shtml Convenção do PSOL confirma candidatura de Heloísa Helena] de la Agência Folha en Folha Online (24-6-2006). En portugués.</ref> deşi a fost lansată doi ani înainte de formarea PSOL.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u66257.shtml Ex-radicais do PT lançam partido e anunciam Heloísa Helena à Presidência] de Rose Ane Silveira en Folha Online (14-12-2004).</ref> Au fost alţi patru candidaţi: [[Cristovam Buarque]] din [[Partidul Democratic al Muncii]] ([[Jefferson Peres]] ca vicepreşedinte),<ref>[http://ultimosegundo.ig.com.br/materias/brasil/2429501-2430000/2429762/2429762_1.xml ELEIÇÕES 2006 – PDT escolhe Jefferson Péres como vice de Cristovam à Presidência] de la Agencia Brasil en Último Segundo (27-6-2006). En portugués.</ref> [[José Maria Eymael]] din [[Partidul Social Democrat Creştin (Brasil)|Partidul Social Democrat Creştin]] ([[José Paulo da Silva Neto]] ca vicepresşedinte),<ref name=vicepresidentes>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u81458.shtml TSE aprova registro de dois candidatos e uma coligação à Presidência] de Folha Online (16-8-2006). En portugués. Se aprueba el registro de las candidaturas del PSL y el PSDC.</ref> [[Ana Maria Rangel]] del [[PRP|Partido Republicano Progresista]] y [[Luciano Bivar]] din [[Partidul Social Liberal (Brasil)|Partidul Social Liberal]] ([[João Américo de Souza]] ca vicepreşedinte).<ref name=vicepresidentes />
El 12 de mayo de 2006, el tribunal electoral afirmó que los designios de la convención del partido en 2004 (que obligaban a tener candidato propio) eran legales. Esto fue un espaldarazo para Garotinho que ya había ganado unas elecciones previas en el partido que fueron consideradas ilegales y se convirtieron en una "consulta informal".<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78570.shtml STJ reconhece convenção do PMDB de 2004] de Folha Online (12-5-2006). En portugués.</ref> Tras la sentencia, el 23 de mayo, Pedro Simon remarcó su intención de presentarse, contando con el apoyo de Garotinho que había desistido ya a presentarse él mismo.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78820.shtml Simon diz que vai manter sua pré-candidatura no PMDB até o fim] de Felipe Reonco en Folha Online (23-5-2006). En portugués.</ref> El 25 de mayo Pedro Simon lanzó su candidatura con Garotinho como vicepresidente. Las encuestas les daban poco más del 2%.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u78926.shtml Simon lança candidatura e dispara ataques a governistas] de Andreza Matais en Folha Online (25-5-2006). En portugués.</ref> Ante las escasas posibilidades electorales, el partido rechazó la candidatura de Simon, impidiéndole presentarse fijando la fecha de la convención que podría elegir candidato más tarde de la fecha límite para presentarlo. Simon recurrió a la justicia, pero sus propios defensores lo fueron abandonando.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79298.shtml Simon mantém candidatura à Presidência e diz que aguarda Justiça] de Folha Online (6-6-2006). En portugués.</ref> Finalmente, el 14 de junio, presionado por la cúpula de su partido, Simon desistió, quedando sin candidato el PMDB.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79568.shtml PMDB informa TSE que descarta candidatura à Presidência e que Simon desistiu] de Folha Online (14-6-2006). En portugués.</ref>


==== Los partidos menores ====
Candidatura Anei Maria Rangel a fost cea mai problematică. Partidul său a dat-o afară deoarece “deterioara ininţialele”. Au afirmat că a sa candidatură era ilegală pentru că nu se baza pe vicepreşedinte şi nici nu avea sprijinul niciunui partid.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/08/04/ult3750u126.jhtm PRP expulsa Ana Maria Rangel do partido] de la redacción de UOL (4-8-2006). En portugués</ref> În ciuda acestui fapt, Tribunalul Superior Electoral a acceptat candidatura Lui Rangel la 20 septembrie, deşi fără dreptul la calendarul alegerilor.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u83446.shtml Candidatura de Ana Maria Rangel é aprovada pelo TSE] de Folha Online (20-9-2006). En portugués</ref>


Entre los candidatos menores destacaba [[Heloísa Helena]] del [[Partido Socialismo y Libertad (Brasil)|Partido Socialismo y Libertad]] a la que las encuestas otorgaban un tercer puesto. Su candidato a vicepresidente fue [[César Benjamin]]. La candidatura de Helena fue confirmada el [[24 de mayo]],<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79813.shtml Convenção do PSOL confirma candidatura de Heloísa Helena] de la Agência Folha en Folha Online (24-6-2006). En portugués.</ref> aunque había sido lanzada dos años antes al formarse el PSOL.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u66257.shtml Ex-radicais do PT lançam partido e anunciam Heloísa Helena à Presidência] de Rose Ane Silveira en Folha Online (14-12-2004).</ref> Hubo otros cuatro candidatos: [[Cristovam Buarque]] del [[Partido Democrático Laborista]] ([[Jefferson Peres]] como vicepresidente),<ref>[http://ultimosegundo.ig.com.br/materias/brasil/2429501-2430000/2429762/2429762_1.xml ELEIÇÕES 2006 – PDT escolhe Jefferson Péres como vice de Cristovam à Presidência] de la Agencia Brasil en Último Segundo (27-6-2006). En portugués.</ref> [[José Maria Eymael]] del [[Partido Social Demócrata Cristiano (Brasil)|Partido Social Demócrata Cristiano]] ([[José Paulo da Silva Neto]] como vicepresidente),<ref name=vicepresidentes>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u81458.shtml TSE aprova registro de dois candidatos e uma coligação à Presidência] de Folha Online (16-8-2006). En portugués. Se aprueba el registro de las candidaturas del PSL y el PSDC.</ref> [[Ana Maria Rangel]] del [[PRP|Partido Republicano Progresista]] y [[Luciano Bivar]] del [[Partido Social Liberal (Brasil)|Partido Social Liberal]] ([[João Américo de Souza]] como vicepresidente).<ref name=vicepresidentes />
==== Coaliţiile ====
[[Archivo:Heloisa helena 110023.jpeg|thumb|Heloísa Helena, din Partidul Muncitorilorde, a format Fruntea de Stânga care reunea partidul său , [[PSOL]], [[Partidul Socialist Unificad al Muncitorilor]]şi [[Partidul Comunist Brazilian]].]]


La candidatura de Ana Maria Rangel fue la más problemática. Su partido la expulsó por "dañar sus siglas". Afirmaron que su candidatura era ilegal por no contar ni con vicepresidente ni con apoyo de ningún partido.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/08/04/ult3750u126.jhtm PRP expulsa Ana Maria Rangel do partido] de la redacción de UOL (4-8-2006). En portugués</ref> Sin embargo, el Tribunal Superior Electoral aceptó la candidatura de Rangel el 20 de septiembre, aunque sin derecho a horario electoral por las impugnaciones de su antigua formación.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u83446.shtml Candidatura de Ana Maria Rangel é aprovada pelo TSE] de Folha Online (20-9-2006). En portugués</ref>
Candidatura lui Lula a fost sprijinită oficial de [[Partidul Republican Brazilian]] şi [[Partidul Comunist din Brazilia]]. Cele trei au format [[coaliţia]] ''Forţa satului''.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/06/30/materia.2006-06-30.2300549171/view PCdoB oficializa coligação com PT e PRB] de Mylena Fiori en Agencia Brasil (30-6-2006). En portugués</ref> [[Partido Liberal (Brasil)|Partidul Liberal]] şi [[Partidul Socialist Brazilian]] au cerut deasemenea votul pentru Lula.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/04/materia.2006-10-04.4511214456/view PSB confirma apoio a Lula no segundo turno] de Mylena Fiori en Agencia Brasil (4-10-2006). En portugués</ref> În comparaţie cu [[elecciones generales de Brasil (2002)|alegerile anterioare]] candidatura lui Lula a pierdut sprijinul a trei partide. Nu l-au mai sprijinit Partidul Comunist din Brazilia (care o sprijinea pe Heloisa Helena), [[Partido de la Movilización Nacional (Brasil)|Partidul Mobilizării Naţionale]] şi [[Partidul Verde (Brasil)|Partidul Verde]]. Acest ultim partid a renunţat la ideea de a prezenta un candidat propriu , dar în final nu a facut-o şi a decis să nu sprijine nici un alt candidat.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/06/30/materia.2006-06-30.0166571707/view PV abstém-se de candidatura ou apoio; PSTU alia-se ao P-Sol] de Mylena Fiori (30-6-2006). En portugués.</ref> Vicepreşedintele candidaturii lui Lula, Jose Alencar, este unul dintre fondatorii Partidului Republican Brazilian.


==== Coaliciones ====
Alckmin a fost sprijint de Coliţia pentru o Brazilie decentă, care în afară de partidul său era formată de [[PSDB|partido]], estaba formada por el [[PFL|Partidul del Frunte Liberal]] (PFL).<ref name=Alckmin /> [[José Jorge de Vasconcelos Lima]], del PFL, a fost vicepreşedintele acestei candidaturi. [[PPS|Partidul Popular Socialist]]l-a sprijinit pe Alckmin fără a intra în coaliţie .<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79633.shtml PPS decide apoiar Alckmin informalmente] de Andreza Matais en Folha Online (19-6-2006). En portugués.</ref> Acest partid s-a opus lui Lula după ce a fost la început aliatul său. Sprijinul său pentru Alckmin se datorează în mare parte faptului că, candidatul prezidenţial din ultimile doua convocări,[[Ciro Gomes]], a fost dat afară de la conducerea partidului, pentru a nu abandona guvernul preşedintelui Lula. Alţi lideri de partid, ca guvernatorul [[Blairo Maggi]], au fost deasemenea îndepărtaţi pentru a-l sprijini pe Lula.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u86217.shtml Executiva do PPS abre processo de expulsão de Blairo Maggi] de Folha Online (31-10-2006). En portugués</ref> Şi în PPS , la fel a fost ridicată prezenşa unui candidat propriu. De fapt, l-a lansat pe preşedintele său, [[Roberto Freire (polítician)|Roberto Freire]], ca şi candidat în aprilie 2005.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u68284.shtml PPS lança Roberto Freire como pré-candidato à Presidência da República]de Folha Online (9-4-2005). En portugués.</ref> O serie de denunţii l-au obligat pe Freire să renunţe, şi inclusiv a anunţat decizia sa de a abandona politica.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79664.shtml Desanimado com denúncias, Roberto Freire abandona vida pública] de Andreza Matais en Folha Online (20-6-2006). En portugués.</ref> În ciuda acestui fapt, două zile mai târziu, s-a prezentat ca înlocuitor a lui[[Jarbas Vasconcelos]] pentru Senat.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79728.shtml Jarbas Vasconcelos apresenta Roberto Freire como suplente para Senado] de Fábio Guibu, de la Agencia Folha, en Folha Online (21-6-2006). En portugués.</ref>
[[Archivo:Heloisa helena 110023.jpeg|thumb|Heloísa Helena, antigua integrante del Partido de los Trabajadores, formó el Frente de Izquierdas que reunía a su partido, [[PSOL]], al [[Partido Socialista Unificado de los Trabajadores]] y al [[Partido Comunista Brasileño]].]]
La candidatura de Lula fue apoyada oficialmente por el [[Partido Republicano Brasileño]] y el [[Partido Comunista de Brasil]]. Los tres partidos formaron la [[coalición]] ''La Fuerza del Pueblo''.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/06/30/materia.2006-06-30.2300549171/view PCdoB oficializa coligação com PT e PRB] de Mylena Fiori en Agencia Brasil (30-6-2006). En portugués</ref> El [[Partido Liberal (Brasil)|Partido Liberal]] y el [[Partido Socialista Brasileño]] pidieron también el voto para Lula.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/04/materia.2006-10-04.4511214456/view PSB confirma apoio a Lula no segundo turno] de Mylena Fiori en Agencia Brasil (4-10-2006). En portugués</ref> En comparación con las [[elecciones generales de Brasil (2002)|anteriores elecciones]] la candidatura de Lula perdió el apoyo de tres partidos. Dejaron de apoyarle el Partido Comunista Brasileño (que apoya a Heloísa Helena), el [[Partido de la Movilización Nacional (Brasil)|Partido de la Movilización Nacional]] y el [[Partido Verde (Brasil)|Partido Verde]]. Este último partido barajó la idea de presentar candidato propio, pero finalmente no lo hizo y decidió no apoyar a ningún otro candidato.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/06/30/materia.2006-06-30.0166571707/view PV abstém-se de candidatura ou apoio; PSTU alia-se ao P-Sol] de Mylena Fiori (30-6-2006). En portugués.</ref> El vicepresidente de la candidatura de Lula, [[José Alencar]], es uno de los fundadores del Partido Republicano Brasileño.


Alckmin fue respaldado por la ''Coalición por un Brasil Decente''. Aparte de por su [[PSDB|partido]], estaba formada por el [[PFL|Partido del Frente Liberal]] (PFL).<ref name=Alckmin /> [[José Jorge de Vasconcelos Lima]], del PFL, fue el vicepresidente de esta candidatura. El [[PPS|Partido Popular Socialista]] apoyó a Alckmin sin entrar en la coalición.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79633.shtml PPS decide apoiar Alckmin informalmente] de Andreza Matais en Folha Online (19-6-2006). En portugués.</ref> Este partido se opuso a Lula pese a ser al principio de la legislatura aliado suyo. Su apoyo a Alckmin se debió en gran parte a que su candidato presidencial en las dos últimas convocatorias, [[Ciro Gomes]], fue expulsado de la cúpula del partido por no abandonar el gobierno del presidente Lula. Otros líderes del partido, como el gobernador [[Blairo Maggi]], también fueron apartados por seguir apoyando a Lula.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u86217.shtml Executiva do PPS abre processo de expulsão de Blairo Maggi] de Folha Online (31-10-2006). En portugués</ref> El PPS también se planteó presentar candidato propio. De hecho, lanzó a su presidente, [[Roberto Freire (político)|Roberto Freire]], como precandidato en abril de 2005.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u68284.shtml PPS lança Roberto Freire como pré-candidato à Presidência da República]de Folha Online (9-4-2005). En portugués.</ref> Una serie de denuncias obligaron a Freire a renunciar e incluso anunció su decisión de abandonar la política.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79664.shtml Desanimado com denúncias, Roberto Freire abandona vida pública] de Andreza Matais en Folha Online (20-6-2006). En portugués.</ref> Sin embargo, dos días después, se presentó como suplente de [[Jarbas Vasconcelos]] para el Senado.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79728.shtml Jarbas Vasconcelos apresenta Roberto Freire como suplente para Senado] de Fábio Guibu, de la Agencia Folha, en Folha Online (21-6-2006). En portugués.</ref>
De partea sa, Heloisa Helena a format [[Fruntea de Stânga (Brasil)|Fruntea de stânga]]. Coliţia a inclus partidul său, PSOL, Partidul Socialist Unificat al Muncitorilor şi Partidul Comunist Brazilian .<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79363.shtml PSOL, PSTU e PCB acertam "frente de esquerda" em torno de Heloísa Helena] de Fábio Amato, de la Agencia Folha, en Folha Online (8-6-2006). En portugués</ref> Principalul său argument electoral a fost că guvernul lui Lula a trădat programa care l-a condus la putere în 2002.<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/Lula/deja/plantados/rivales/ultimo/debate/televisado/elpepiint/20060930elpepiint_12/Tes |título=Lula deja plantados a sus rivales en el último debate televisado (último párrafo) |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=30-9-2006}}</ref> Ceilalţi candidaţi nu au format nici o coaliţie, contând pe sprijinul propriului partid.<ref name=datos />


Por su parte, Heloísa Helena formó el [[Frente de Izquierdas (Brasil)|Frente de Izquierdas]]. La coalición incluía a su partido, el PSOL, al Partido Socialista Unificado de los Trabajadores y al Partido Comunista Brasileño.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u79363.shtml PSOL, PSTU e PCB acertam "frente de esquerda" em torno de Heloísa Helena] de Fábio Amato, de la Agencia Folha, en Folha Online (8-6-2006). En portugués</ref> Su principal argumento electoral fue que el gobierno de Lula había traicionado el programa que les llevó al poder en 2002.<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/Lula/deja/plantados/rivales/ultimo/debate/televisado/elpepiint/20060930elpepiint_12/Tes |título=Lula deja plantados a sus rivales en el último debate televisado (último párrafo) |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=30-9-2006}}</ref> Los demás candidatos no formaron ninguna coalición, contando tan sólo con el apoyo de su propio partido.<ref name=datos />
==== Candidaturile refuzate sau retrase ====
[[Archivo:Eneas33010.jpg|thumb|200px|[[Enéas Carneiro]], al treilea candidat votat în [[1994]], nu se prezinta din cauza problemelor de sănătate. Va muri în 2007.]]
Tribunalul Superior Electoral a refuzat la registru 1.671 candidaţi. S-au refuzat pentru ca nu au prezentat aprobarea necesară, pentru acuzarea judiciară sau alte consideraţii de la Tribunal. În acest total s-au numarat politicienii de partide care deja aveau candidaţi, ca Jose Raimundo de Alburquerque Faria din [[PSDB]], partidele care sprijină informal un anumit candidat, ca şi Carlos Rosa de Lima din Partidul Popular Socialist, şi partidele care au decis să nu prezinte candidaţi precum Romero Cesar Peixoto din Partidul Verde.<ref name=datos /> . Deasemenea au fost partide care au încercat să-şi prezinte candidatura, ca acestea au fost refuzate prin intervenţia directă a Tribunalului. A fost cazul [[Partidul Retraşilor din Naţiune]] şi [[Partidul Muncitoresc din Brazilia]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/09/04/materia.2006-09-04.4865321413/view Candidaturas negadas definitivamente aumentam cinco vezes em relação a 2002] de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (4-9-2006). En portugués.</ref>


==== Candidaturas denegadas o retiradas ====
caz special a fost candidatul [[Rui Costa Pimenta]], care deja se prezentase la [[elecciones generales de Brasil (2002)|alegerile]] din 2002. Tribunalul Suprem a contestat candidatura sa pentru problemele la finanţarea campaniei în cadrul alegerilor anterioare.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u81435.shtml TSE indefere a candidatura de Rui Pimenta à Presidência] de Folha Online (15-8-2006). En portugués.</ref> Deşi s-ar fi putut vota în ziua alegerilor, voturile au fost considerate nule, apărând în registru ca şi cum nu au obţinut nici un vot.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/01/materia.2006-10-01.2835068721/view Votos em Rui Pimenta estão sendo considerados nulos] de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (1-10-2006). En portugués.</ref>
[[Archivo:Eneas33010.jpg|thumb|200px|[[Enéas Carneiro]], tercer candidato más votado en [[1994]], no se presentó por problemas de salud. Moriría en mayo de 2007.]]
El Tribunal Superior Electoral denegó el registro 1.671 candidatos. Se denegaron por no presentar el aval necesario, por encausamiento judicial u otras consideraciones del Tribunal. De cualquier forma, en ese total se cuentan políticos de partidos que ya tenían candidato, como José Raimundo de Albuquerque Faria del [[PSDB]], de partidos que apoyaban informalmente a algún candidato, como Carlos Rosa de Lima del Partido Popular Socialista, y de partidos que habían decidido no presentar candidatos como Romero Cesar da Cruz Peixoto del Partido Verde.<ref name=datos /> También hubo partidos que intentaron presentar candidaturas, pero estas fueron denegadas por intervención directa del Tribunal. Fue el caso del [[Partido de los Retirados de la Nación]] y del [[Partido Laborista de Brasil]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/09/04/materia.2006-09-04.4865321413/view Candidaturas negadas definitivamente aumentam cinco vezes em relação a 2002] de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (4-9-2006). En portugués.</ref>


Un caso especial fue el candidato [[Rui Costa Pimenta]], que ya se había presentado a las [[elecciones generales de Brasil (2002)|elecciones]] de 2002. El Tribunal Supremo impugnó su candidatura por problemas en la financiación de su campaña en las anteriores elecciones.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u81435.shtml TSE indefere a candidatura de Rui Pimenta à Presidência] de Folha Online (15-8-2006). En portugués.</ref> Aunque se le pudo votar el día de las elecciones, los sufragios fueron considerados nulos, apareciendo en el registro como si no hubiera obtenido ningún voto.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/01/materia.2006-10-01.2835068721/view Votos em Rui Pimenta estão sendo considerados nulos] de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (1-10-2006). En portugués.</ref>
Alţi politicieni care s-au mai prezentat în alegerile anterioare, Eneas Carneiro, din [[Partidul Reconstrucţiei Ordinii Naţionale]], şi-a retras candidatura de la preşidenţie înainte de fi pus în faţă cu registru pentru probleme de sănatate. S-a conformat cu o candidatură la [[Camera Deputaţilor din Brazilia]].<ref>[http://noticias.terra.com.br/eleicoes2006/interna/0,,OI1045046-EI6652,00.html Enéas desiste de concorrer à Presidência] de Terra (17-6-2006). En portugés.</ref> S-a prezentat în [[1989]], [[1994]] şi [[1998]]. În 1994 s-a clasat pe al treilea loc cu mai mult de 4 milioane de voturi datorită unui discurs nationalist şi direct, caracterizat de proproziţia ”numele meu este Eneas”''.<ref>{{cita publicación |url=http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u91951.shtml |título= Morre no Rio o deputado federal Enéas Carneiro |editorial=Folha Online |fecha=6-5-2007}}</ref>


Otro político que ya se había presentado en anteriores elecciones, Enéas Carneiro, del [[Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional]], retiró su candidatura a la presidencia antes de enfrentarse al registro por problemas de salud. Se conformó con una candidatura a la [[Cámara de Diputados de Brasil]].<ref>[http://noticias.terra.com.br/eleicoes2006/interna/0,,OI1045046-EI6652,00.html Enéas desiste de concorrer à Presidência] de Terra (17-6-2006). En portugés.</ref> Se presentó en [[1989]], [[1994]] y [[1998]]. En 1994 quedó en tercer lugar con más de cuatro millones de votos gracias a un discurso muy nacionalista y directo, caracterizado por la frase ''Meu nome é Eneas''.<ref>{{cita publicación |url=http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u91951.shtml |título= Morre no Rio o deputado federal Enéas Carneiro |editorial=Folha Online |fecha=6-5-2007}}</ref>
=== Sondajele ===
Înainte de alegeri se realizează diverse [[sondeo de opinión|sondaje de opinie]] care reflectă voturile cetăţenilor. În ultima lună, înainte de alegeri s-au publicat şase sondaje principale, toate cu o marja de eroare între 2-3 puncte procentuale. Prima, cea a [[Grupului Ibope]], publicată la 8 sepembrie, l-a reprezentat pe Lula cu 48 % din voturi, Alckmin cu 27 %, Helena cu 9 %. Indecişii s-au situat între 8 %. Urmatorul sondaj, la fel din Idope, publicat la 21 septembrie a redus câmpul indecişilor la 4 %, crescând intenţia de a vota cu Alckmin cu 3 puncte. La 30 septembrie Institutul de Date Folha a publicat ultimul sondaj cu toti candidaţii, situându-l pe Alckmin cu 35 % din voturi, îndepărtându-se de Lula, care s-a menţinut la 49 %.


=== Encuestas ===
La 22 sepetmbrie s-a publicat primul sondaj cu numai doi dintre candidaţi, favoriţii Lula şi Alckmin. Sondajul, care a fost realizat de Grupul Idope, acorda Victoria lui Lula cu 50 % din voturi, dar lăsând un spectru amplu de indecişi 9 %. Sondajul de Data Folha, publicat la 27 septembrie, diferă foarte puţin de cel al Grupului Idope. Ultimul sondaj cu cei doi candidaţi principali, din 30 septembrie, a redus avantajul lui Lula cu doar 5 puncte, cu 49 % faţă de 44 % a lui Alckmin, cu un număr mare de indecişi 7 %. Acest ultim sondaj a fost opera Institutului de Date Folha
Antes de las elecciones se realizaron diversos [[sondeo de opinión|sondeos de opinión]] que reflejaron el posible sentido de voto de la ciudadanía. En el último mes antes de las elecciones se publicaron seis encuestas principales, todas con un margen de error entre dos y tres puntos porcentuales. La primera, del [[Grupo Ibope]], publicada el 8 de septiembre, situó a Lula con el 48% de los votos, Alckmin con el 27% y Helena con el 9%. Los indecisos se situaron en el 8%. La siguiente encuesta, también de Ibope, publicada el 21 de septiembre redujo el campo de indecisos al 4% creciendo la intención de voto de Alckmin en tres puntos. El 30 de septiembre el Instituto Data Folha publicó la última encuesta con todos los candidatos, situando a Alckmin con el 35% de los votos, reduciendo distancias con Lula, que se mantuvo en el 49%.


El 22 de septiembre se publicó la primera encuesta con sólo dos candidatos, los favoritos Lula y Alckmin. La encuesta, que fue realizada por el Grupo Ibope, otorgaba la victoria a Lula con el 50% de los votos, pero dejando un amplio espectro de indecisos (9%). Por su parte, la encuesta de Data Folha, publicada el 27 de septiembre, apenas difería de la del Grupo Ibope. La última encuesta con los dos candidatos principales, del 30 de septiembre, redujo la ventaja de Lula a sólo cinco puntos, con un 49% frente al 44% de Alckmin, aún con un alto número de indecisos (7%). Esta última encuesta fue obra del Instituto Data Folha.
Sondajele realizate înainte de a doua rundă de alegeri ii dădeau lui Lula 62 % din voturi, scazând voturile lui Alckmin la 38 %.<ref>Sondeo Instituto Data Folha, 25-10-2006</ref>


Las encuestas realizadas antes de la segunda vuelta daban a Lula un 62% de los votos, bajando Alckmin al 38%.<ref>Sondeo Instituto Data Folha, 25-10-2006</ref>
=== Campania electorală ===
[[Archivo:Ausencia de elector.jpg|thumb|Votant care îşi justifică absenţă din statul în care trebuia să voteze]]
Campania electorală a candidaţilor a avut ca axa două aspecte: discuţiile, care au fost în număr de şapte şi calendarul electoral unde fiecare candidat a putut explica programa şi a cerut votul. Campania s-a centrat la televiziune datorită [[escándalo de las mensualidades|scandalurilor despre corupţie]]. Guvernul s-a văzut obligat să stabilească o lege foartea restrictivă depre finanţarea partidelor politice.<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/Brasil/vive/campana/triste/elpepiint/20060927elpepiint_15/Tes |título=Brasil vive su campaña más triste |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=27-9-2006}}</ref>


=== Campaña electoral ===
Prima dezbatere s-a produs la [[14 de agosto]] la [[TV Bandeirantes]]cu preşedenţia tuturor patidelor cu excepţia lui Lula. Temele de dezbatere s-au centrat pe educaţie, impozitele, corupţia partidelor guvernante şi absenţa preşedintelui, pe care Heloisa Helena l-a criticat cu “tristeţe şi indignare” .<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/08/14/ult3750u146.jhtm Cadeira vazia marca lugar de Lula no primeiro debate na TV] de Cris Gutkoski en UOL (14-8-2006). En portugués.</ref> În ziua următoare a început oficial calendarul alegerilor. Gerardo Alckmin a avut mai mult timp de expunere, 10 minute şi 22 de secunde, Lula a avut 7 minute şi 21 secunde şi Cristovam Buarque 2 minute şi 23 secunde. Ceilalţi candidaţi au avut mai puţin de un minut. Timpul fiecarui candidat se acordă dupa membrii pe care ii are fiecare coaliţie în [[Congresul Naţional Brazilian]].
[[Archivo:Ausencia de elector.jpg|thumb|Votante justificando su ausencia del estado donde tendría que votar.]]
La campaña electoral de los candidatos tuvo como eje dos aspectos: los debates, de los cuales hubo siete, y el horario electoral donde cada candidato podía explicar su programa y pedir el voto a su candidatura. La campaña se centró en la televisión debido a los [[escándalo de las mensualidades|escándalos de corrupción]]. El gobierno se vio obligado a establecer una ley muy restrictiva sobre la financiación de los partidos políticos.<ref>{{cita publicación |url=http://www.elpais.com/articulo/internacional/Brasil/vive/campana/triste/elpepiint/20060927elpepiint_15/Tes |título=Brasil vive su campaña más triste |autor=J. Marirrodriga |editorial=El País |fecha=27-9-2006}}</ref>


El primer debate se produjo el [[14 de agosto]] en [[TV Bandeirantes]] con la presencia de todos los candidatos menos Lula. Los temas a debate se centraron en la educación, los impuestos, la corrupción de partidos gobernantes y la ausencia del presidente, que Heleoísa Helena criticó con "tristeza e indignación".<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/08/14/ult3750u146.jhtm Cadeira vazia marca lugar de Lula no primeiro debate na TV] de Cris Gutkoski en UOL (14-8-2006). En portugués.</ref> Al día siguiente inició oficialmente el horario electoral. Geraldo Alckmin tenía más tiempo de exhibición, 10 minutos y 22 segundos, Lula tenía 7'21" y Cristóvam Buarque 02'23". Los demás candidatos contaron con poco más de un minuto. El tiempo de cada candidato se otorga según los miembros que tenga cada coalición en el [[Congreso Nacional de Brasil]].
A doua dezbatere s-a realizat la [[13 de septembrie]] la [[TV Gazeta]]. Au fost prezenţi doar trei candidaţi, Alckmin, Helena si Buarque. Alt candidat, Eymael, a asigurat ca refuză participarea şi denunţarea faptului la Tribunalul Superior Electoral.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u83055.shtml Barrado em debate da TV Gazeta, Eymael recorre ao TSE] de Folha Online (13-9-2006). En portugués.</ref> Absenţa lui Lula a fost foarte comentată şi s-a relaţionat cu cazurile corupţiei. Buarque a afirmat ca preşedintelui i-a fost frică să raspundă despre corupţie şi Helena a spus ca vrea să îl intrebe pe Lula despre “îmbogăţirea ilicită a fiului său”. În cadrul dezbaterii nu au avut loc înfruntări între cei trei candidaţi prezenţi. Momentul de maximă tensiune a fost când Helena l-a intrebat pe Alckmin dacă sprijină reforma agrară. “Tucanii” ( asa cum se cunosc membrii [[PSDB]])au contestat că da, dar că nu ar sprijini o invazie de câmp.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/debates/debate0913.jhtm Ataques ao ausente Lula marcam debate]] de UOL (13-9-2006). En portugués.</ref>


El segundo debate se realizó el [[13 de septiembre]] en [[TV Gazeta]]. Sólo estuvieron presentes tres candidatos, Alckmin, Helena y Buarque. Otro candidato, Eymael, aseguró que se le había impedido participar y denunció el hecho al Tribunal Superior Electoral.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u83055.shtml Barrado em debate da TV Gazeta, Eymael recorre ao TSE] de Folha Online (13-9-2006). En portugués.</ref> La ausencia de Lula fue muy comentada y se relacionó con los casos de corrupción. Buarque afirmó que el presidente tenía miedo de responder sobre la corrupción y Helena dijo que quería preguntar a Lula sobre "el enriquecimiento ilícito de su hijo". En el debate no hubo enfrentamientos entre los tres candidatos presentes. El momento de mayor tensión fue cuando Helena preguntó a Alckmin si apoyaba la reforma agraria. El "tucano" (como se conoce a los miembros del [[PSDB]]) contestó que sí, pero que no apoyaría una invasión del campo.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/debates/debate0913.jhtm Ataques ao ausente Lula marcam debate]] de UOL (13-9-2006). En portugués.</ref>
Ultima dezbatere înainte de primul tur de alegeri, a fost la 29 septembrie, cu aceeaşi protagonişti ca şi înainte. Realizat de [[TV Globo]], a avut una dintre temele centrale de discuţie, absenţa lui Lula de la toate dezbaterile, generând critice dure din partea celor trei candidaţi, în special din partea Helenei şi lui Buarque. Ca o diferenţă de anterioara dezbatere, Helena la fel a criticat guvernele anterioare pentru privatizare, dar mai ales cea a lui [[Fernando Henrique Cardoso]].<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/debates/debate0929.jhtm Ausente, Lula é alvo de adversários] de UOL (29-9-2006). En portugués.</ref><ref>[http://www.20minutos.es/noticia/157613/0/ELECCIONES/BRASIL/DEBATE/ La silla vacía de Lula recibe todos los ataques en debate de TV] de la Agencia [[Reuters]] en 20 Minutos (29-9-2006).</ref>


El último debate antes de la primera vuelta se celebró el [[29 de septiembre]], con los mismos protagonistas que el anterior. Realizado por [[TV Globo]], tuvo como uno de sus temas centrales de discusión la ausencia de Lula a todos los debates, generando duras críticas de parte de los tres candidatos, especialmente de Helena y Buarque. A diferencia del anterior debate, Helena también criticó a los gobiernos anteriores por las privatizaciones, sobre todo al del tucano [[Fernando Henrique Cardoso]].<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/debates/debate0929.jhtm Ausente, Lula é alvo de adversários] de UOL (29-9-2006). En portugués.</ref><ref>[http://www.20minutos.es/noticia/157613/0/ELECCIONES/BRASIL/DEBATE/ La silla vacía de Lula recibe todos los ataques en debate de TV] de la Agencia [[Reuters]] en 20 Minutos (29-9-2006).</ref>
La o prima vedere, preşedintele Lula a schimbat strategi, a decis sa-l întrunte direct pe Alckmin, mergând la dezbaterile propuse. A fost o prima dezbatere între candidaţi la [[8 octombrie]] la TV Bandeirantes, foarte agresivă şi fără ruşine discuţii despre programe.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/160641/0/ELECCIONES/BRASIL/DEBATE/ Un duro debate entre Lula y Alckmin marca la campaña en Brasil] de la Reuters en 20 minutos (8-10-2006).</ref> La [[19 octombrie]] [[SBT]] a sărbatorit o nouă dezbatere între doi candidaţi. Lula a vrut sa marcheze diferenţele între guvernul său şi guvernul lui Cordoso, fiind în special critic cu privatizaţii din guvernul anterior. În timp ce Alckmin a evidenţiat cazurile de corupţie din guvernul lui Lula. În ultima parte a dezbaterii, ambii candidaţi au avut un ton emoţional. Lula l-a citat pe [[Martin Luther King]] şi Alckmin l-a citat pe [[Mário Covas]], liderul istoric al PSDB şi predecesorul lui Alckmin ca guvernator în [[Estado de São Paulo|São Paulo]], care a decedat cu caţiva ani inainte.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/19/ult3750u1676.jhtm Lula e Alckmin baixam o tom e marcam diferenças em debate na TV] de Larissa Guimarães en UOL (19-10-2006). En portugués.</ref>


Tras la primera vuelta, el presidente Lula cambió de estrategia. Decidió enfrentarse directamente a Alckmin, acudiendo a los debates propuestos. Hubo un primer debate entre los candidatos el [[8 de octubre]] en TV Bandeirantes, muy agresivo y sin apenas discusiones de programas.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/160641/0/ELECCIONES/BRASIL/DEBATE/ Un duro debate entre Lula y Alckmin marca la campaña en Brasil] de la Reuters en 20 minutos (8-10-2006).</ref> El [[19 de octubre]] el [[SBT]] celebró un nuevo debate entre los dos candidatos. Lula quiso marcar las diferencias entre su gobierno y el de Cardoso, siendo especialmente crítico con las privatizaciones del anterior gobierno. Mientras, Alckmin destacaba los casos de corrupción del gobierno de Lula. En la última parte del debate, ambos candidatos tuvieron un tono emocional. Lula parafraseó a [[Martin Luther King]] y Alckmin citó a [[Mário Covas]], histórico dirigente del PSDB y precedesor de Alckmin como gobernador de [[Estado de São Paulo|São Paulo]], que había fallecido años antes.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/19/ult3750u1676.jhtm Lula e Alckmin baixam o tom e marcam diferenças em debate na TV] de Larissa Guimarães en UOL (19-10-2006). En portugués.</ref>
Înainte de a sarbatori a doua rundă de alegeri, au mai avut loc alte două dezbateri, la [[23 octombrie]]şi la [[27 octombrie]]. Au fost realizate de [[Rede Record]] şi TV Globo. În cel de la TV Record, Alckmin a intensificat atacurile sale contra lui Lula. Încă o dată, candidatul tucan a vorbit de corupşia din Guvern. Chiar Lula a afirmat în cadrul consideraţiilor finale, că niciodată un guvern nu a fost aşa de atacat.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/24/ult3750u1826.jhtm Na Record, Alckmin volta a endurecer os ataques contra Lula] de la redacción de UOL (24-10-2006). En portugués.</ref> Ultima dezbatere s-a centrat aspura votanţilor indecişi, alegând 80 de alegatori pentru a întreba candidaţii. Ambii candidaţi au adoptat un ton agresiv, cu descalificări continui, încercând să atragă votul încă nedecis. Temele au fost foarte variate: educaţie, loc de muncă, sanatate, corupţie etc.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/28/ult3750u1984.jhtm Eleitores trazem o día-a-día para debate dos presidenciáveis na Globo] de Cris Gutkoski en UOL (28-10-2006). En portugés.</ref>


Antes de la celebración de la segunda vuelta se celebraron otros dos debates, el [[23 de octubre]] y el [[27 de octubre]]. Fueron realizados por [[Rede Record]] y TV Globo respectivamente. En el de TV Record, Alkcmin recrudeció sus ataques hacia Lula. Una vez más, el candidato tucano habló de la corrupción del Gobierno. El propio Lula afirmó, en las consideraciones finales, que nunca un gobierno había sido tan atacado.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/24/ult3750u1826.jhtm Na Record, Alckmin volta a endurecer os ataques contra Lula] de la redacción de UOL (24-10-2006). En portugués.</ref> El último debate se centró en el votante indeciso, seleccionando 80 electores para que preguntaran a los candidatos. Los dos candidatos adoptaron un tono agresivo, con descalificaciones continuas, para intentar atraerse el voto aún no decidido. Los temas fueron muy variados: educación, empleo, sanidad, corrupción, etc.<ref>[http://eleicoes.uol.com.br/2006/campanha/ultnot/2006/10/28/ult3750u1984.jhtm Eleitores trazem o día-a-día para debate dos presidenciáveis na Globo] de Cris Gutkoski en UOL (28-10-2006). En portugés.</ref>
În apropierea campaniei, Lula a început ca favoritul maxim, mergând ascendent în sondajele lunii octombrie. Cu o zi înainte de alegeri s-a arătat încrezator şi sigur de victoria sa. Totusi, Alckmin mai avea încă speranţe să se răstoarne situaţia.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/166947/0/ELECCIONES/BRASIL/ Lula parte como favorito en las elecciones de Brasil] de Reuters en 20 Minutos (29-10-2006).</ref> În aceeaşi zi a alegerilor, Alckmin continua să creadă în victoria sa, afirmând în Sao Paulo, unde a votat, că ”ceea ce vine nu este sondajul, este votul în urnă”. Lula la fel a votat în Sao Paulo, a mulţumit statului brazilian “momentul magic să traiască democraţia”.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.3413889789/view Candidatos Lula e Alckmin votam em São Paulo e falam sobre futuro do Brasil] de Elaine Patrícia Cruz y Flávia Albuquerque en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués</ref>


En el cierre de la campaña Lula partía como máximo favorito tras ir ascendiendo en las encuestas a lo largo del mes de octubre. El día previo a las elecciones se mostró confiado y seguro de su victoria. Sin embargo, Alckmin aún tenía esperanzas de dar la vuelta a los sondeos.<ref>[http://www.20minutos.es/noticia/166947/0/ELECCIONES/BRASIL/ Lula parte como favorito en las elecciones de Brasil] de Reuters en 20 Minutos (29-10-2006).</ref> El mismo día de las elecciones Alckmin seguía confiando en su victoria, afirmando en São Paulo, donde votó, que "lo que vale no es la encuesta, es el voto en la urna". Lula, que también votó en São Paulo, agradeció al pueblo brasileño "el momento mágico que vive la democracia".<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.3413889789/view Candidatos Lula e Alckmin votam em São Paulo e falam sobre futuro do Brasil] de Elaine Patrícia Cruz y Flávia Albuquerque en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués</ref>
=== Rezultate ===
[[Archivo:2006 Brazilian election per state final.PNG|thumb|220px|'''Prima rundă de rezultate''':{{Leyenda|red|State unde [[Luiz Inácio Lula da Silva|Lula]] a câştigat}}{{Leyenda|blue|State unde [[Geraldo Alckmin|Alckmin]] a câştigat}}.]]
Primul tur de alegeri prezidenţiale s-a realizat pe 1 octombrie, Lula a învis dar nu a obţinut mai mult de 50 % din voturi, condiţie necesară pentru a fi desemnat preşedinte, drept pentru care a trebuit sa îl infrunte pe Alckmin în al doilea tur din 29 octombrie. Aici, Lula a câştigat din nou, obţinând 60 % din voturi şi a obţinut realegerea sa ca preşedintele Braziliei.<ref name=datos />


=== Resultados ===
În prima runda Lula a învins în 16 state ([[Alagoas]], [[Amapá]], [[Amazonas (Brasil)|Amazonas]], [[Bahía (Brasil)|Bahía]], [[Ceará]], [[Espírito Santo]], [[Maranhão]], [[Minas Gerais]], [[Pará]], [[Paraíba]], [[Pernambuco (estado)|Pernambuco]], [[Piauí]], [[Estado de Río de Janeiro|Rio de Janeiro]], [[Rio Grande do Norte]], [[Sergipe]] şi [[Tocantins]]) şi Alckmin în restul statelor ([[Acre (Brasil)|Acre]], [[Goiás]], [[Mato Grosso]], [[Mato Grosso do Sul]], [[Estado de Paraná|Paraná]], [[Rio Grande do Sul]], [[Rondônia]], [[Roraima]], [[Santa Catarina]], [[São Paulo]]) şi în [[Distrito Federal de Brasil|distrito federal]]. Cum se poate observa în prima harta la dreapta, Lula a câştigat în nord, mai puţin în Roraima, Rondonia şi Acre, şi estul, în timp ce Alckmin a triumfat în sud est şi centru, est. În altă ordine, din afară ţării a câştigat Alckmin 2 mil de voturi.
[[Archivo:2006 Brazilian election per state final.PNG|thumb|220px|'''Primera ronda resultados''':{{Leyenda|red|Estados donde [[Luiz Inácio Lula da Silva|Lula]] ganó}}{{Leyenda|blue|Estados donde [[Geraldo Alckmin|Alckmin]] ganó}}.]]
La primera vuelta de las elecciones presidenciales se realizó el 1 de octubre. Lula venció, pero no consiguió superar el 50% de los votos, condición necesaria para ser designado presidente, por lo cual tuvo que enfrentarse a Alkcmin en una segunda vuelta el 29 de octubre. En ella, Lula ganó de nuevo, superando el 60% de los votos y consiguiendo su reelección como presidente de Brasil.<ref name=datos />


En la primera vuelta Lula venció en 16 estados ([[Alagoas]], [[Amapá]], [[Amazonas (Brasil)|Amazonas]], [[Bahía (Brasil)|Bahía]], [[Ceará]], [[Espírito Santo]], [[Maranhão]], [[Minas Gerais]], [[Pará]], [[Paraíba]], [[Pernambuco (estado)|Pernambuco]], [[Piauí]], [[Estado de Río de Janeiro|Rio de Janeiro]], [[Rio Grande do Norte]], [[Sergipe]] y [[Tocantins]]) y Alckmin en el resto ([[Acre (Brasil)|Acre]], [[Goiás]], [[Mato Grosso]], [[Mato Grosso do Sul]], [[Estado de Paraná|Paraná]], [[Rio Grande do Sul]], [[Rondônia]], [[Roraima]], [[Santa Catarina]], [[São Paulo]]) y en el [[Distrito Federal de Brasil|distrito federal]]. Como se puede observar en el primer mapa de la derecha, Lula ganó en el norte, menos Roraima, Rondônia y Acre, y estes, mientras que Alckmin triunfó en el sudoeste y centro-oeste. En otro orden, en la circunscripción del exterior del país ganó Alckmin a Lula por dos mil votos.
Restul candidaţilor nu au obtinut victoria în nici un stat. Heloisa Helena a obţinut un al treilea loc, obţinând 6 milioane şi jumatate de voturi. Cristovam Buarque păstrează locul al patrulea, cu 2 milioane şi jumatate de voturi. Mai departe au ramas ceilalţi candidaţi: Ana Maria Rangel a reuşit să strângă 125.000 voturi, dar Jose Maria Eymael şi Luciano Bivar au strâns 60.000 voturi.<ref name=datos />


El resto de candidatos no consiguió la victoria en ningún estado. Heloísa Helena quedó en tercer lugar, superando los seis millones y medio de votos. Cristovam Buarque quedó en cuarto lugar, con dos millones y medio de votos. Más lejos quedaron el resto de candidatos: Ana María Rangel logró superar los 125.000 votos pero José Maria Eymael y Luciano Bivar apenas superaron los 60.000 votos.<ref name=datos />
[[Imagen:2006 Alegerea braziliană pe state 2nd.PNG|thumb|220px|right|Según los resultados de la 2ª vuelta:<br />
<span style="background-color:#ff0000;">&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> State unde a câştigat [[Luiz Inácio Lula da Silva|Lula]] (19 + DF)<br />
<span style="background-color:#4069e1;">&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> State unde a învins [[Geraldo Alckmin|Alckmin]] (7)]]


[[Imagen:2006 Brazilian election per state 2nd.PNG|thumb|220px|right|Según los resultados de la 2ª vuelta:<br />
În urmatoarea runda Lula a învins în 19 state, cu trei mai multe decât în prima runda (Goias, Rondonia si Acre), cum se poate vedea în a doua hartă la dreapta. În general, Alckmin a coborât cu mai mult de 2 milioane de voturi, în timp ce Lula a crescut cu aproape două milioane de voturi. În comparaţie cu prima victorie, Lula a crescut în voturi 5.522.567, dar a scăzut puţin în punctaj. Din turul alegerilor prezidenţiale din 1989 a fost al doilea procentaj ca marime al învingătorului din a doua rundă.<ref name=datos />
<span style="background-color:#ff0000;">&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> Estados donde ganó [[Luiz Inácio Lula da Silva|Lula]] (19 + DF)<br />
<span style="background-color:#4069e1;">&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> Estados donde venció [[Geraldo Alckmin|Alckmin]] (7)]]


En la segunda vuelta Lula venció en 19 estados, tres más que en la primera vuelta (Goias, Rondônia y Acre), como se puede ver en el segundo mapa de la derecha. En general Alckmin bajó en más de dos millones de votos, mientras que Lula ascendió en casi doce millones de votos. En comparación con su primera victoria, Lula subió 5.522.567 en votos pero bajó en porcentaje ligeramente. Desde la vuelta de las elecciones presidenciales directas en 1989 ha sido el segundo mayor porcentaje del vencedor en la segunda vuelta.<ref name=datos />
==== Reacţii ====
29 octombrie, la 17:00 ora locală, colegiile electorale au fost închise. Deoarece s-au utilizat urne electronice, scrutinul a fost foarte rapid. La 19:00 deja s-a aflat că Lula a câştigat alegerile. La 21:30, derutatul Geraldo Alckmin a realizat o declaraţie recunoscând victoria lui Lula. A adaugat ca îl derutează o anumită formă a democraţiei. Însoţit de nevasta sa a accentuat faptul că nu a avut loc nici un incident grav în timpul campaniei. În plus îi doreşte lui Lula un Guvern bun pentru binele brazilienilor.<ref> [http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.8149077055/view Alckmin diz que perder faz parte da democracia] de Marli Moreira en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref> Din partea sa, liderul partidului lui Alckmin, PSDB, a anunţat “o opoziţie dură şi energică”.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/30/materia.2006-10-30.2148904502/view Oposição será dura no segundo mandato de Lula, diz presidente do PSDB] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.</ref>


==== Reacciones ====
Preşedintele reales, Lula, a multumit într-un comunicat tot sprijinul primit. A adăugat că victoria nu a fost a sa şi a niciunui partid ci a statului brazilian.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.2790453426/view Leia íntegra do primeiro pronunciamento de Lula como presidente reeleito], comunicado de Lula en Agencia Brasil. En portugués.</ref> În acelasi comunicat a elogiat rapiditatea procesului electoral.electoral.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.1471248835/view Presidente reeleito elogia rapidez na apuração] de Raquel Mariano en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref>
El 29 de octubre, a las 17:00 hora local, los colegios electorales fueron cerrados. Al utilizarse urnas electrónicos el escrutinio fue muy rápido. A las 19:00 ya se supo que Lula había ganado las elecciones. A las 21:30, el derrotado Geraldo Alckmin realizó unas declaraciones reconociendo la victoria de Lula. Añadió que la derrota forma parte de la democracia. Acompañado de su mujer destacó como relevante que no hubiera ocurrido ningún incidente grave durante la campaña. Además deseó a Lula un buen gobierno por el bien de los brasileños.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.8149077055/view Alckmin diz que perder faz parte da democracia] de Marli Moreira en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref> Por su parte, el líder del partido de Alckmin, el PSDB, anunció "una oposición dura y enérgica".<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/30/materia.2006-10-30.2148904502/view Oposição será dura no segundo mandato de Lula, diz presidente do PSDB] de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.</ref>


Preşedintele reales a primit deasemenea felicitări din partea altor preşedinti şi şefi de guvern, ca [[Evo Morales]] care l-a felicitat pe Lula aflând de victoria sa, subliniind se fortifică cooperarea şi acordurile între [[Bolivia]] şi Brazilia.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.5481109759/view Evo Morales saúda Lula e diz que a reeleição "fortalecerá a luta dos povos"] de André Deak en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref> În afara guvernelor, deasemenea au sărbătorit victoria lui Lula şi alte grupuri ca [[FARC]]<ref>[http://www.farcep.org/?node=2,2428,1 Saludo al pueblo brasileño], comunicado de Raúl Reyes en Farcep.org</ref> şi organizaţiile mondiale ca [[FIFA]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/31/materia.2006-10-31.7757884172/view Presidente da Fifa felicita Lula pela reeleição] de Ana Paula Marra en Agencia Brasil (31-10-2006). En portugués.</ref>
El presidente reelecto, Lula, agradeció en un comunicado el apoyo recibido, destacando todo lo que a su juicio había hecho bien el gobierno. Añadió que la victoria no era suya ni de ningún partido, sino del pueblo brasileño.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.2790453426/view Leia íntegra do primeiro pronunciamento de Lula como presidente reeleito], comunicado de Lula en Agencia Brasil. En portugués.</ref> En el mismo comunicado elogió la rapidez del proceso electoral.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.1471248835/view Presidente reeleito elogia rapidez na apuração] de Raquel Mariano en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref>


El presidente reelecto recibió también las felicitaciones de otros presidentes y jefes de gobierno, como [[Evo Morales]] que felicitó a Lula nada más conocerse su victoria, recalcando que se fortalecerían la cooperación y los acuerdos entre [[Bolivia]] y Brasil.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/29/materia.2006-10-29.5481109759/view Evo Morales saúda Lula e diz que a reeleição "fortalecerá a luta dos povos"] de André Deak en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.</ref> Aparte de gobiernos también saludaron la victoria de Lula otros grupos como las [[FARC]]<ref>[http://www.farcep.org/?node=2,2428,1 Saludo al pueblo brasileño], comunicado de Raúl Reyes en Farcep.org</ref> y organizaciones mundiales como la [[FIFA]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/31/materia.2006-10-31.7757884172/view Presidente da Fifa felicita Lula pela reeleição] de Ana Paula Marra en Agencia Brasil (31-10-2006). En portugués.</ref>
==== Tabel cu rezultate ====

{{electiontable|elecciones presidenciales de Brasil, 2006}}'''1 octombrie 2006 rezultatele electorale pentru preşedenţia Braziliei[[Elecciones en Brasil|resultados electorales]]
==== Tabla de resultados ====
{{electiontable|elecciones presidenciales de Brasil, 2006}}'''Sumario del 1 de octubre de 2006 presidente de Brasil [[Elecciones en Brasil|resultados electorales]]
|-
|-
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Candidaţi
!style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Candidatos
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Voturi
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Votos
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|% Prima rundă
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|% Primera ronda
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Voturi
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|Votos
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|% A doua rundă
!style="background-color:#E9E9E9" align=right|% Segunda ronda
|-
|-
|align=left valign=top|[[Luiz Inácio Lula da Silva]] ('''[[Partido de los Trabajadores (Brasil)|PT]]''', [[Partido Republicano Brasileño|PRB]], [[Partido Comunista de Brasil|PCdoB]], ''[[Partido Liberal (Brasil)|PL]]'', ''[[Partido Socialista Brasileño|PSB]]'')
|align=left valign=top|[[Luiz Inácio Lula da Silva]] ('''[[Partido de los Trabajadores (Brasil)|PT]]''', [[Partido Republicano Brasileño|PRB]], [[Partido Comunista de Brasil|PCdoB]], ''[[Partido Liberal (Brasil)|PL]]'', ''[[Partido Socialista Brasileño|PSB]]'')
Línea 167: Línea 168:
|}
|}


== Alegerile legislative ==
== Elecciones legislativas ==
[[Puterea legislativă]] din Brazilia este bicamerală. Este compusă din Camera Deputaţilor şi Senatul Federal. [[Camera Deputaţilor din Brazilia]] este formată din 513 de [[deputaţi]] aleşi printr-un sistem proporţional şi au un mandat de patru ani.[[Senatul Braziliei]]are 81 de [[senatori]] aleşi pentru un mandat de opt ani. Toate [[Organización territorial de Brasil|unităţile federative]] din Brazilia (26 state şi un district federal) au aceeaşi reprezentare în camera mare, 3 senatori.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf''Monografía de Brasil''], pág 37</ref>
El [[poder legislativo]] en Brasil es bicameral. Está compuesto por la ''Câmara dos Deputados'' y el ''Senado Federal''. La [[Cámara de diputados de Brasil]] está formada por 513 [[diputados]] elegidos por un sistema proporcional y tiene un mandato de cuatro años. El [[Senado de Brasil]] por su parte tiene 81 [[senadores]] elegidos para un mandato de ocho años. Todas las [[Organización territorial de Brasil|unidades federativas]] de Brasil (26 estados y el distrito federal) tienen la misma representación en la cámara alta, tres senadores.<ref>Ministerio de Asuntos Exteriores de España, [http://www.maec.es/SiteCollectionDocuments/Monografias/BRASIL.pdf''Monografía de Brasil''], pág 37</ref>


=== Camera Depuataţilor ===
=== Cámara de diputados ===
{{AP|Cámara de Diputados de Brasil}}
{{AP|Cámara de Diputados de Brasil}}
[[Archivo:Urnaelei%C3%A7%C3%B5es2006.jpg|thumb|Urna electrónica utilizada para la votación.]]
[[Archivo:Urnaelei%C3%A7%C3%B5es2006.jpg|thumb|Urna electrónica utilizada para la votación.]]
Alegerile din [[camera mică]] din [[Congreso Nacional de Brasil|Congresul Naţional]] au fost câştigate, pentru numărul voturilor, de Partidul Muncitorilor, partidul lui Lula. Totuşi partidul care a obţinut mai mulţi deputaţi a fost Partidul Mişcării Democratice Braziliene din opoziţie.<ref name=diputados />
Las elecciones a la [[cámara baja]] del [[Congreso Nacional de Brasil|Congreso Nacional]] fueron ganadas, por número de votos, por el Partido de los Trabajadores, el partido de Lula. Sin embargo, el partido que obtuvo más diputados fue el opositor Partido del Movimiento Democrático Brasileño.<ref name=diputados />


Sistemul alegerilor este urmatorul: se votează direct candidatul, nu o listă a partidului politic, deşi se poate subvenţiona un vot de pe lista cu partide. Fiecare stat din Brazilia este o [[circumscripţie electorală]].<ref name=sistemaelectoral /> Numărul deputaţilor pentru un stat [[Cámara de Diputados de Brasil#Composición|varíză în funţie de populaţie]]. De exemplu în [[São Paulo]] s-au ales saptezeci de deputaţi în timp ce în Tocantins s-au ales opt.<ref name=datos />
El sistema de elección es el siguiente: se vota directamente al candidato, no a una lista de un partido político, aunque también se puede otorgar un voto a la lista del partido. Cada estado de Brasil es una [[circunscripción electoral]].<ref name=sistemaelectoral /> El número de diputados por estado [[Cámara de Diputados de Brasil#Composición|varía en función de la población]]. Por ejemplo, en [[São Paulo]] se eligieron setenta diputados mientras que en Tocantins sólo se eligieron ocho.<ref name=datos />


En comparación con las elecciones legislativas de 2002, el Partido de los Trabajadores perdió ocho diputados, el Partido de la Social Democracia Brasileña seis, el Partido del Frente Liberal diecinueve, el Partido Progresista siete, el Partido Laborista Brasileño cuatro, el Partido Liberal tres y el Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional cuatro.
În comparaţie cu alegerile legislative din 2002, Partidul Munctorilor a pierdut opt deputaţi, Partidul Social Democratic Brazilian – şase, PFL – 19, Partidul Progresist – 7, PLB – 4, PL – 3, PRON – 4.
De cealaltă parte, a crescut Partidul Mişcării Democratice Braziliene la cinci, Partidul Socialist Brazilian – 5, Partidul Democratic Muncitoresc la 3, Partidul Popular Socialist la 6, Partidul Verde la 8, Partidul Comunist Brazilian – 1, Partidul Social Creştin – 8 si Partidul Mobilizării Naţionale -2.


Por el lado contrario, subieron el Partido del Movimiento Democrático Brasileño en quince, el Partido Socialista Brasileño en cinco, el Partido Democrático Laborista en tres, el Partido Popular Socialista en seis, el Partido Verde en ocho, el Partido Comunista del Brasil en uno, el Partido Social Cristiano en ocho y el Partido de la Movilización Nacional en dos.
Au fost alte partide care au obţinut deputaţi în 2002, dar în aceste alegeri au pierdut, aceasta s-a datorat unui număr scăzut de voturi sau pentru că partidul a dispărut. Este cazul [[Partido Social Laborista (Brasil)|Partidului Social al Muncii]], care a obţinut trei deputaţi la alegerile anterioare, dar s-a unit cu Partidul Liberal în 2003. Deasemenea şi cazul [[Partido Social Democrático (Brasil)|Partidului Social Democrátic]] care după ce a obţinut patru deputaşi s-a dizolvat. [[Partidul Social Liberal (Brasil)|Partidul Social Liberal]] şi [[Partidul Socialdemócrat Cristiano (Brasil)|Partido Socialdemócrat Creştin]] şi-au pierdut locurile în ciuda faptului că şi-au dublat procentajele la voturi.


Hubo otros partidos que obtuvieron diputados en 2002 pero en estas elecciones los perdieron, ya sea por una bajada de votos o por que el partido había desaparecido. Es el caso del [[Partido Social Laborista (Brasil)|Partido Social Laborista]], que consiguió tres diputados en las anteriores elecciones, pero se unió al Partido Liberal en 2003. También es el caso del [[Partido Social Democrático (Brasil)|Partido Social Democrático]] que tras obtener cuatro diputados se disolvió. Perdieron sus escaños el [[Partido Social Liberal (Brasil)|Partido Social Liberal]] y el [[Partido Socialdemócrata Cristiano (Brasil)|Partido Socialdemócrata Cristiano]] pese a doblar su porcentaje de votos.
Deasemenea au intrat noi partide în Cameră. Partidul Socialism şi Liberatate, înfiintat în 2004, a obţinut trei deputaţi. În plus, Partidul Umanist şi Solidaritate, Partidul Muncitoresc din Brazilia, Partidul Retraşilor din Naţiune şi Partidul Republican Barzilian au obţinut cel puţin un deputat, după ce au eşuat în alegerile din 2002.<ref name=datos />


También entraron nuevos partidos en la Cámara. El Partido Socialismo y Libertad, creado en 2004, consiguió tres diputados. Además, el Partido Humanista de la Solidaridad, el Partido Laborista de Brasil, el Partido de los Retirados de la Nación y el Partido Republicano Brasileño consiguieron al menos un diputado tras fracasar en el intento en las elecciones de 2002.<ref name=datos />
==== Rezultate ====

==== Resultados ====
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
|-
|-
| colspan="5" bgcolor="#C0C0C0" | <p align="center">[[Elecciones generales de Brasil (2002)|←]] '''[[Elecciones generales de Brasil (2006)|Alegerile Camerei Deputaţilor]], [[2006]]''' [[Elecciones generales de Brasil (2010)|→]]</p>
| colspan="5" bgcolor="#C0C0C0" | <p align="center">[[Elecciones generales de Brasil (2002)|←]] '''[[Elecciones generales de Brasil (2006)|Elecciones a la Cámara de diputados]], [[2006]]''' [[Elecciones generales de Brasil (2010)|→]]</p>
|- bgcolor="#D8D8D8"
|- bgcolor="#D8D8D8"
| '''Partido'''
| '''Partido'''
Línea 194: Línea 196:
| align="right" | '''Escaños'''
| align="right" | '''Escaños'''
|-
|-
| [[Partidul Muncitorilor (Brasil)|Partidul Muncitorilor]] (''Partido dos Trabalhadores'')
| [[Partido de los Trabajadores (Brasil)|Partido de los Trabajadores]] (''Partido dos Trabalhadores'')
| align="right" | 13.989.859
| align="right" | 13.989.859
| align="right" | 15
| align="right" | 15
| align="right" | '''83'''
| align="right" | '''83'''
|-
|-
| [[Partido del Movimiento Democrático Brasileño]] (''Partido do Movimento Democratico Brasileiro'')
| [[Partidul Mişcării Democrátice Braziliene]] (''Partidul Mişcării Democratice Braziliene'')
| align="right" | 13.580.517
| align="right" | 13.580.517
| align="right" | 14,6
| align="right" | 14,6
| align="right" | '''89'''
| align="right" | '''89'''
|-
|-
| [[Partidul Social Democrat Brazilian]] (''Partidul Social Democratic Brazilian'')
| [[Partido de la Social Democracia Brasileña]] (''Partido da Social Democracia Brasileira'')
| align="right" | 12.691.043
| align="right" | 12.691.043
| align="right" | 13,6
| align="right" | 13,6
| align="right" | '''65'''
| align="right" | '''65'''
|-
|-
| [[Partidul de Frunte Liberal]] (''Partidul de Frunte Liberall'')
| [[Partido del Frente Liberal]] (''Partido da Frente Liberal'')
| align="right" | 10.182.308
| align="right" | 10.182.308
| align="right" | 10,9
| align="right" | 10,9
| align="right" | '''65'''
| align="right" | '''65'''
|-
|-
| [[Partidul Progresist (Brasil)|Partidul Progresist]] (''Partidul Progresist'')
| [[Partido Progresista (Brasil)|Partido Progresista]] (''Partido Progresista'')
| align="right" | 6.662.309
| align="right" | 6.662.309
| align="right" | 7,1
| align="right" | 7,1
| align="right" | '''42'''
| align="right" | '''42'''
|-
|-
| [[Partidul Socialist Brazilian]] (''Partidul Socialist Brasileiro'')
| [[Partido Socialista Brasileño]] (''Partido Socialista Brasileiro'')
| align="right" | 5.732.464
| align="right" | 5.732.464
| align="right" | 6,2
| align="right" | 6,2
| align="right" | '''27'''
| align="right" | '''27'''
|-
|-
| [[Partidul Democratic Muncitoresc]] (''Partido Democrático Trabalhista'')
| [[Partido Democrático Laborista]] (''Partido Democrático Trabalhista'')
| align="right" | 4.854.017
| align="right" | 4.854.017
| align="right" | 5,2
| align="right" | 5,2
| align="right" | '''24'''
| align="right" | '''24'''
|-
|-
| [[Partidul Muncitoresc Brazilian]] (''Partito Trabalhista Brasileiro'')
| [[Partido Laborista Brasileño]] (''Partito Trabalhista Brasileiro'')
| align="right" | 4.854.017
| align="right" | 4.854.017
| align="right" | 4,7
| align="right" | 4,7
| align="right" | '''22'''
| align="right" | '''22'''
|-
|-
| [[Partidul Liberal|Partido Liberal]]
| [[Partido Liberal (Brasil)|Partido Liberal]]
| align="right" | 4.074.618
| align="right" | 4.074.618
| align="right" | 4,4
| align="right" | 4,4
| align="right" | '''23'''
| align="right" | '''23'''
|-
|-
| [[PPS|Partidul Popular Socialist]]
| [[PPS|Partido Popular Socialista]]
| align="right" | 3.630.462
| align="right" | 3.630.462
| align="right" | 3,9
| align="right" | 3,9
| align="right" | '''21'''
| align="right" | '''21'''
|-
|-
| [[Partidul Verde (Brazilia)|Partido Verde]] (''Partido Verde'')
| [[Partido Verde (Brasil)|Partido Verde]] (''Partido Verde'')
| align="right" | 3.368.561
| align="right" | 3.368.561
| align="right" | 3,6
| align="right" | 3,6
| align="right" | '''13'''
| align="right" | '''13'''
|-
|-
| [[Partidul Comunist din Brazilia]] (''Partido Comunista do Brasil'')
| [[Partido Comunista de Brasil]] (''Partido Comunista do Brasil'')
| align="right" | 1.982.323
| align="right" | 1.982.323
| align="right" | 2,1
| align="right" | 2,1
| align="right" | '''13'''
| align="right" | '''13'''
|-
|-
| [[Partidul Social Creştin (Brazilia)|Partido Social Cristiano]] (''Partido Social Cristão'')
| [[Partido Social Cristiano (Brasil)|Partido Social Cristiano]] (''Partido Social Cristão'')
| align="right" | 1,747,863
| align="right" | 1,747,863
| align="right" | 1,9
| align="right" | 1,9
| align="right" | '''9'''
| align="right" | '''9'''
|-
|-
| [[PSOL|Partidul Socialism şi Libertate]] (''Partido Socialismo e Liberdade'')
| [[PSOL|Partido Socialismo y Libertad]] (''Partido Socialismo e Liberdade'')
| align="right" | 1,149,619
| align="right" | 1,149,619
| align="right" | 1,2
| align="right" | 1,2
| align="right" | '''3'''
| align="right" | '''3'''
|-
|-
| [[PRONA|Partidul Reconstrucţiei Ordinei Naţionale]] (''Partido de Reedificação da Ordem Nacional'')
| [[PRONA|Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional]] (''Partido de Reedificação da Ordem Nacional'')
| align="right" | 907,494
| align="right" | 907,494
| align="right" | 1,0
| align="right" | 1,0
| align="right" | '''2'''
| align="right" | '''2'''
|-
|-
| [[Partidul Mobilizării Naţionale (Brasil)|Partido de la Movilización Nacional]] (''Partido da Mobilização Nacional'')
| [[Partido de la Movilización Nacional (Brasil)|Partido de la Movilización Nacional]] (''Partido da Mobilização Nacional'')
| align="right" | 875,686
| align="right" | 875,686
| align="right" | 0,9
| align="right" | 0,9
| align="right" | '''3'''
| align="right" | '''3'''
|-
|-
| [[Partidul Muncitoresc Creştin (Brasil)|Partido Laborista Cristiano]] (''Partido Trabalhista Cristão'')
| [[Partido Laborista Cristiano (Brasil)|Partido Laborista Cristiano]] (''Partido Trabalhista Cristão'')
| align="right" | 806,662
| align="right" | 806,662
| align="right" | 0,9
| align="right" | 0,9
| align="right" | '''4'''
| align="right" | '''4'''
|-
|-
| [[Partidul Umanist al Solidarităţii (Brazilia)|Partido Humanista de la Solidaridad]] (''Partido Humanista da Solidariedade'')
| [[Partido Humanista de la Solidaridad (Brasil)|Partido Humanista de la Solidaridad]] (''Partido Humanista da Solidariedade'')
| align="right" | 435,328
| align="right" | 435,328
| align="right" | 0,5
| align="right" | 0,5
| align="right" | '''2'''
| align="right" | '''2'''
|-
|-
| [[Partidul Social Demócrat Creştin (Brazilia)|Partido Social Demócrata Cristiano]] (''Partido Social Democrata Cristão'')
| [[Partido Social Demócrata Cristiano (Brasil)|Partido Social Demócrata Cristiano]] (''Partido Social Democrata Cristão'')
| align="right" | 354,217
| align="right" | 354,217
| align="right" | 0,4
| align="right" | 0,4
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Muncitoresc din Brazilia]] (''Partido Trabalhista do Brasil'')
| [[Partido Laborista de Brasil]] (''Partido Trabalhista do Brasil'')
| align="right" | 311,833
| align="right" | 311,833
| align="right" | 0,3
| align="right" | 0,3
| align="right" | '''1'''
| align="right" | '''1'''
|-
|-
| [[Partidul Retraşilor din Naţiune]] (''Partido dos Aposentados da Nação'')
| [[Partido de los Retirados de la Nación]] (''Partido dos Aposentados da Nação'')
| align="right" | 264,682
| align="right" | 264,682
| align="right" | 0,3
| align="right" | 0,3
| align="right" | '''1'''
| align="right" | '''1'''
|-
|-
| [[Partidul Republican Brazilian]] (''Partido Republicano Brasileiro'')
| [[Partido Republicano Brasileño]] (''Partido Republicano Brasileiro'')
| align="right" | 244,059
| align="right" | 244,059
| align="right" | 0,3
| align="right" | 0,3
| align="right" | '''1'''
| align="right" | '''1'''
|-
|-
| [[Partidul Republican Progresist (Brazilia)|Partido Republicano Progresista]]
| [[Partido Republicano Progresista (Brasil)|Partido Republicano Progresista]]
| align="right" | 233,497
| align="right" | 233,497
| align="right" | 0,3
| align="right" | 0,3
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Social Liberal (Brazilia)|Partido Social Liberal]]
| [[Partido Social Liberal (Brasil)|Partido Social Liberal]]
| align="right" | 190,793
| align="right" | 190,793
| align="right" | 0,2
| align="right" | 0,2
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Reînnoit Muncitoresc din Brazilia]] (''Partido Renovador Trabalhista Brasileiro'')
| [[Partido Renovador Laborista Brasileño]] (''Partido Renovador Trabalhista Brasileiro'')
| align="right" | 171,908
| align="right" | 171,908
| align="right" | 0,2
| align="right" | 0,2
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Muncitoresc Naţional (Brazilia)]] (''Partido Trabalhista Nacional'')
| [[Partido Laborista Nacional (Brasil)]] (''Partido Trabalhista Nacional'')
| align="right" | 149,809
| align="right" | 149,809
| align="right" | 0,2
| align="right" | 0,2
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Socialistal Muncitorilor Unificaţi]] (''Partido Socialista dos Trabalhadores Unificado'')
| [[Partido Socialista de los Trabajadores Unificado]] (''Partido Socialista dos Trabalhadores Unificado'')
| align="right" | 101,307
| align="right" | 101,307
| align="right" | 0,1
| align="right" | 0,1
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Comunist Brazilian]] (''Partido Comunista Brasileiro'')
| [[Partido Comunista Brasileño]] (''Partido Comunista Brasileiro'')
| align="right" | 64,766
| align="right" | 64,766
| align="right" | 0,1
| align="right" | 0,1
| align="right" | '''0'''
| align="right" | '''0'''
|-
|-
| [[Partidul Lucrătorilor]] (''Partido da Causa Operária'')
| [[Partido de la Causa Obrera]] (''Partido da Causa Operária'')
| align="right" | 29,083
| align="right" | 29,083
| align="right" | 0,0
| align="right" | 0,0
Línea 340: Línea 342:
|}
|}


==== Consecinţe ====
==== Consecuencias ====

De estas elecciones salió un parlamento muy fragmentado en el que Lula, ganador de la elección presidencial, tuvo que buscar los apoyos necesarios para poder gobernar sin contratiempos.


En la Cámara existía una [[cláusula de barrera]] que afectaba a los partidos que no superaban el 5% de los votos, impidiéndoles disfrutar de los beneficios parlamentarios. Esta cláusula fue declarada inconstitucional por el Tribunal Supremo en diciembre de 2006.<ref>[http://www.stf.gov.br/noticias/imprensa/ultimas/ler.asp?CODIGO=217407&tip=UN&param=cl%E1usula%20de%20barreira Plenário do STF considera “cláusula de barreira” inconstitucional], noticias del Supremo Tribunal Federal (7-12-2006). En portugués.</ref> Sin embargo, antes de esta decisión judicial ya había habido movimientos en los partidos para evitarla. El Partido de los Retirados de la Nación se fusionó con el Partido Laborista Brasileño<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u84767.shtml PTB incorpora PAN para escapar de cláusula de barreira] de Folha Online (5-10-2006). En portugués</ref> mientras que el PRONA y el Partido Liberal crearon el [[Partido de la República (Brasil)|Partido de la República]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/26/materia.2006-10-26.5532115386/view PL e Prona oficializam fusão e criação do Partido da República] de Iolando Lourenço en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.</ref> También el Partido Popular Socialista, el Partido de la Movilización Nacional y el Partido Humanista de la Solidaridad iban a crear un nuevo partido que se denominaría [[Movilización Democrática (Brasil)|Movilización Democrática]],<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/26/materia.2006-10-26.5839710747/view PPS, PMN e PHS confirmam fusão para ultrapassar barreira] de Roberta Lopes en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.</ref> pero la decisión judicial abortó los planes, quedándose independientes los tres partidos. De no haberse declarado inconstitucional, la cláusula de barrera habría afectado a la gran mayoría de los partidos, dejando sólo siete formaciones por encima del umbral del 5% de los votos.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u84505.shtml Apenas sete partidos atingem cláusula de barreira] de Andreza Matais en Folha Online (2-10-2006). En portugués.</ref>
Din aceste alegeri a ieşit un parlament foarte fragmentat în care Lula, câştigătorul alegerilor prezidenţiale, a trebuit să caute sprijin pentru a putea guverna fără eşecuri.


Por otro lado, la debacle del Partido del Frente Liberal, al perder diecinueve diputados, llevó a sus dirigentes a modificar el nombre del partido a Demócratas.<ref>[http://www.pfl.org.br/democratas.asp Cambio de nombre, de PFL a DEM], en la página del partido Demócratas. En portugués</ref> Con el cambio de nombre, los líderes del partido esperaban cambiar también sus resultados.
În Camera Deputaţilor există o [[clauză de barieră]] care afecta partidele care nu depăşeau 5 % din voturi, împiedicându-i să se bucure de beneficiile parlamentare. Aceasta clauză a fost declarată neconstituţională de Tribunalul Suprem în decembrie 2006.<ref>[http://www.stf.gov.br/noticias/imprensa/ultimas/ler.asp?CODIGO=217407&tip=UN&param=cl%E1usula%20de%20barreira Plenário do STF considera “cláusula de barreira” inconstitucional], noticias del Supremo Tribunal Federal (7-12-2006). En portugués.</ref> Totuşi, înainte de aceasta decizie judiciară trebuiau făcute mişcări în cadrul partidelor pentru a fi evitată.Partidul Retraşilor din Naţiune s-a unit cu Partidul Muncitoresc Brazilian<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u84767.shtml PTB incorpora PAN para escapar de cláusula de barreira] de Folha Online (5-10-2006). En portugués</ref> în timp ce PRONA şi Partidul Liberal au creat [[Partidul de la República (Brasil)|Partidul Repúblicii]].<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/26/materia.2006-10-26.5532115386/view PL e Prona oficializam fusão e criação do Partido da República] de Iolando Lourenço en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.</ref> Deasemenea Partidul Popular Socialist, Partidul Mişcării Naţionale şi Partidul Umanist al Solidarităţii trebuiau sa creeze un nou partid care s-ar fi numit [[Movilización Democrática (Brasil)|Mişcarea Democrátică]],<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/26/materia.2006-10-26.5839710747/view PPS, PMN e PHS confirmam fusão para ultrapassar barreira] de Roberta Lopes en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.</ref> dar decizia judiciara le-au stricat planurile, rămânând independente cele trei partide. Dacă nu ar fi fost declarată neconstituţională, clauza barierii afecta majoritatea partidelor, lăsând doar şapte formaţiuni mai presus de pragul de 5 % din voturi.<ref>[http://www1.folha.uol.com.br/folha/brasil/ult96u84505.shtml Apenas sete partidos atingem cláusula de barreira] de Andreza Matais en Folha Online (2-10-2006). En portugués.</ref>


El 1 de febrero de 2007 la cámara eligió como presidente a [[Arlindo Chinaglia]], del Partido de los Trabajadores, sustituyendo a [[Aldo Rebelo]], del Partido Comunista de Brasil. En la votación, Chinaglia quedó por delante de Rebelo en la segunda vuelta por tan sólo 18 votos.<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.0729013297/view |título=Arlindo Chinaglia, do PT, é o novo presidente da Câmara dos Deputados |autor=Ana Paula Marra e Iolando Lourenço |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref> Rebelo declaró tras la votación que aceptaba la decisión del plenario y que continuaría en la cámara de diputados, rechazando cualquier posibilidad de tener un cargo en el gobierno.<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.4757795624/view |título=Para Aldo Rebelo, resultado foi "deliberação soberana" do plenário da Câmara |autor=Ana Paula Marra e Iolando Lourenço |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref>
De alta parte, prabuşirea Partidului de Frunte Liberal, pierderea a 19 deputaţi, i-a condus pe liderii sai să modifice numele partidului în Democratic.<ref>[http://www.pfl.org.br/democratas.asp Cambio de nombre, de PFL a DEM], en la página del partido Demócratas. En portugués</ref> Odată cu schimbarea numelui, liderii partidului au sperat să se schimbe deasemenea şi rezultatele sale
La 1 februarie 2007 Camera a ales ca preşedinte pe [[Arlindo Chinaglia]], din Partidul Muncitorilor, înlocuindu-l pe Aldo Rebelo, din Partidul Comunist din Brazilia. În cadrul votării, Chinaglia a ieşit în faţa lui Rebelo pentru doar 18 voturi..<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.0729013297/view |título=Arlindo Chinaglia, do PT, é o novo presidente da Câmara dos Deputados |autor=Ana Paula Marra e Iolando Lourenço |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref> Rebelo a declarat după votare că acceptă decizia plenariului şi că va continua în Camera Deputaţilor, respingând orice posibilitate de a avea un post în cadrul guvernului.<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.4757795624/view |título=Para Aldo Rebelo, resultado foi "deliberação soberana" do plenário da Câmara |autor=Ana Paula Marra e Iolando Lourenço |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref>


=== Senatul ===
=== Senado ===
{{AP|Senado de Brasil}}
{{AP|Senado de Brasil}}
[[Archivo:2006 Brazilian Election Senators.svg|250px|thumb|Harta partidelor senatorilor aleşi {{leyenda|#ffff00|[[PFL]]}} {{leyenda|#4069e1|[[PSDB]]}} {{leyenda|#c0c0c0|[[PMDB]]}} {{leyenda|#191970|[[PTB]]}} {{leyenda|#ff0000|[[Partido dos Trabalhadores|PT]]}} {{leyenda|#8b4513|[[Partido Comunista del Brasil|PCdoB]]}} {{leyenda|#008b8b|[[Partido Democrático Laborista|PDT]]}} {{leyenda|#98fb98|[[Partido Liberal (Brasil)|PL]]}} {{leyenda|#808000|[[Partido Progresista (Brasil)|PP]]}} {{leyenda|#ff8c00|[[Partido Popular Socialista (Brasil)|PPS]]}} {{leyenda|black|[[PRTB]]}} {{leyenda|#afeeee|[[PSB]]}}.]]
[[Archivo:2006 Brazilian Election Senators.svg|250px|thumb|Mapa de los partidos de los senadores elegidos {{leyenda|#ffff00|[[PFL]]}} {{leyenda|#4069e1|[[PSDB]]}} {{leyenda|#c0c0c0|[[PMDB]]}} {{leyenda|#191970|[[PTB]]}} {{leyenda|#ff0000|[[Partido dos Trabalhadores|PT]]}} {{leyenda|#8b4513|[[Partido Comunista del Brasil|PCdoB]]}} {{leyenda|#008b8b|[[Partido Democrático Laborista|PDT]]}} {{leyenda|#98fb98|[[Partido Liberal (Brasil)|PL]]}} {{leyenda|#808000|[[Partido Progresista (Brasil)|PP]]}} {{leyenda|#ff8c00|[[Partido Popular Socialista (Brasil)|PPS]]}} {{leyenda|black|[[PRTB]]}} {{leyenda|#afeeee|[[PSB]]}}.]]
Sistemul alegerilor membrilor [[camerei înalte]] a Congresului Brazilian este diferit de cel al Camerei Deputaţilor. Senatorii au un mandat de opt ani, dublu faţă de cel al deputaţilor. La fiecare patru ani se reînoieşte o parte din senat: sau doua treimi sau o treime. În cadrul alegerilor legislative din 2002 s-au reînnoit două trimi datorită acestui fapt, în cadrul acestor alegeri s-a reînnoit o treime. În acest mod, s-a ales un senator pentru fiecare stat şi pentru Districtul Federal. La fiecare votare, candidatul cel mai votat era desemnat automat senator, fără a fi nevoie de o a doua rundă.<ref name=senado />
El sistema de elección de los miembros de la [[cámara alta]] del Congreso brasileño es diferente al de la Cámara de Diputados. Los senadores tienen un mandato de ocho años, el doble que los diputados. Cada cuatro años se renueva parte del senado: o bien dos tercios o bien un tercio. En las elecciones legislativas de 2002 se renovaron dos tercios por lo que en estas sólo se renovaba uno. De este modo, se eligió un senador por cada estado y por el Distrito Federal. En cada votación, el candidato más votado era designado automáticamente senador, sin necesidad de segunda vuelta.<ref name=senado />


Din cei 27 de senatori aleşi, şase erau din Partidul de Frunte Liberal, cinci din Partidul Social Democratic Brazilian, patru din Partidul Miscarii Democratice, trei din Partidul Muncitoresc din Brazilia, şi doi din Partidul Muncitoresc. Alţi 7 senatori aparţineau de alte partide politice: Partidul Comunist din Brazilia, Partidul Democratic Muncitoresc, Partidul Liberal, Partidul Progresist, Partidul Popular Socialist, Partidul Muncitoresc Reînnoit Brazilian şi Partidul Socialist din Brazilia. Printre senatorii aleşi se numărau doi foşti preşedinţi, Fernanco Collor de Mello şi Jose Sarney. Deasemenea erau şi foşti guvernatori ca Alvaro Dias şi fost ministru ca Alfredo Nascimento, în general senatorii aveau experienţă politică de înalt nivel.<ref name=datos />
De los 27 senadores elegidos, seis eran del Partido del Frente Liberal, cinco del Partido de la Social Democracia Brasileña, cuatro del Partido del Movimiento Democrático, tres del Partido Laborista de Brasil y dos del Partido de los Trabajadores. Los otros siete senadores pertenecían a otros tantos partidos políticos: Partido Comunista de Brasil, Partido Democrático Laborista, Partido Liberal, Partido Progresista, Partido Popular Socialista, Partido Renovador Laborista Brasileño y Partido Socialista de Brasil. Entre los senadores elegidos se encuentras dos ex presidentes, Fernanco Collor de Mello y José Sarney. También había ex gobernadores como Álvaro Dias y ex ministros como Alfredo Nascimento, en general los senadores ya tenían experiencia política de alto nivel.<ref name=datos />


Senatul şi-a menţinut preşedintele, [[Renan Calheiros]], în noua legislatură.<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.8219191449/view |título=Renan Calheiros é reeleito para Presidência do Senado Federal |autor=Luciana Vasconcelos |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref>
El Senado mantuvo a su presidente, [[Renan Calheiros]], en la nueva legislatura.<ref>{{cita publicación |url=http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2007/02/01/materia.2007-02-01.8219191449/view |título=Renan Calheiros é reeleito para Presidência do Senado Federal |autor=Luciana Vasconcelos |editorial=Agência Brasil |fecha=1-2-2007 |idioma=portugués}}</ref>


==== Lista de senatori aleşi în fiecare stat ====
==== Lista de senadores electos en cada Estado ====
* [[Acre (Brasil)|Acre]] - [[Tião Viana]] (PT)
* [[Acre (Brasil)|Acre]] - [[Tião Viana]] (PT)
* [[Alagoas]] - [[Fernando Collor de Mello]] (PRTB)
* [[Alagoas]] - [[Fernando Collor de Mello]] (PRTB)
Línea 387: Línea 390:
* [[Tocantins]] - [[Kátia Abreu]] (PFL)
* [[Tocantins]] - [[Kátia Abreu]] (PFL)


== Alegerile statale ==
== Elecciones Estatales ==
{{AP|Elecciones estatales de Brasil (2006)}}
{{AP|Elecciones estatales de Brasil (2006)}}
[[Archivo:Paulo Hartung2.jpg|thumb|180px|[[Paulo Hartung]] a fost candidatul care a primit cel mai mult sprijin în prima rundă, 77,27 % din voturi .<ref name=datos />.]]
[[Archivo:Paulo Hartung2.jpg|thumb|180px|[[Paulo Hartung]] fue el candidato que más apoyo recibió en la primera vuelta, un 77,27% de los votos.<ref name=datos />.]]


Al mismo tiempo que las elecciones presidenciales, se celebraron elecciones a la gobernadoría y al parlamento en cada uno de los [[Organización territorial de Brasil|estados que componen Brasil]]. La mayoría de los gobernadores fueron elegidos bajo coaliciones electorales, a veces de carácter ideológico y otras puramente regionalista. Además, se renovaron los parlamentos estatales.
În acelaşi timp ca şi alegerile prezidenţiale au avut loc şi alegerile guvernamentale şi parlamentare în fiecare stat care se află în Brazilia. Majoritatea guvernatorilor au fost aleşi sub coaliţii electorale, unele cu caracter ideologic şi altele pur regionaliste. În plus, s-au reînnoit parlamentelele statale.


Cele 27 de locuri de guvernator s-au repartizat în urmatoare formă: partidul cu cei mai mulţi guvernatori obtinuţi a fost [[Partidul Mişcării Democrátice Braziliene]], şapte. Din partea sa, şase noi guvernatori au fost afiliaţi [[Partidului Social Democratic Brazilian]].[[Partidul Muncitorilor]] o obţinut cinci. [[Partidul Socialist Brazilian]] a rămas cu trei guvernatori.Doua partide au obţinut doi guvernatori [[Partidul Democrátic al Muncii]] şi[[PPS|Partidul Popular Socialist]]. Pentru ultimul loc[[Partidul de Frunte Liberal]] şi [[Partidul Progresist (Brazilia)|Partidul Progresist]] au obţinut un guvernator. Şaptesprezece guvernatori s-au decis în prima rundă (Acre, Alagoas, Amapa, Amazonas, Bahía, Ceará, Distrito Federal, Espírito Santo, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Piauí, Rondônia, Roraima, São Paulo, Sergipe si Tocantins) şi restul în cea de-a doua runda (Goiás, Maranhão, Pará, Paraíba, Paraná, Pernambucano, Santa Catarina, Rio de Janeiro, Rio Grande do Sul si Rio Grande do Norte).<ref name=datos /> Aceste alegeri au fost primele în care s-au ales până la trei guvernatori: Wilma de Faria (PSB), Yeda Crusius (PSDB) şi Ana Júlia Carepa (PT).<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/30/materia.2006-10-30.5043920880/view Pela primeira vez, Brasil elege três governadoras] de Lana Cristina en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.</ref>
Los 27 puestos de gobernador se repartieron de las siguiente forma: el partido que más gobernadores consiguió fue el [[Partido del Movimiento Democrático Brasileño]], siete. Por su parte, seis nuevos gobernadores estaban afiliados al [[Partido de la Social Democracia Brasileña]]. El [[Partido de los Trabajadores]] obtuvo cinco. El [[Partido Socialista Brasileño]] se quedó en tres gobernadores. Dos partidos consiguieron dos gobernadorías, el [[Partido Democrático Laborista]] y el [[PPS|Partido Popular Socialista]]. Por último, el [[Partido del Frente Liberal]] y el [[Partido Progresista (Brasil)|Partido Progresista]] obtuvieron un gobernador. Diecisiete gobernadorías se decidieron en la primera vuelta (Acre, Alagoas, Amapá, Amazonas, Bahía, Ceará, Distrito Federal, Espírito Santo, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Piauí, Rondônia, Roraima, São Paulo, Sergipe y Tocantins) y el resto en la segunda vuelta (Goiás, Maranhão, Pará, Paraíba, Paraná, Pernambucano, Santa Catarina, Rio de Janeiro, Rio Grande do Sul y Rio Grande do Norte).<ref name=datos /> Estas elecciones fueron las primeras en las que se eligieron hasta tres gobernadoras: Wilma de Faria (PSB), Yeda Crusius (PSDB) y Ana Júlia Carepa (PT).<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/30/materia.2006-10-30.5043920880/view Pela primeira vez, Brasil elege três governadoras] de Lana Cristina en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.</ref>


Una dintre cele mai mari surprize din cadrul alegerilor a avut loc în Rio Grande do Sul. Guvernatorul ales în 2002, [[Germano Rigotto]], care a fost unul dintre posibilii candidaţi ai PMDB, la alegerile prezidenţiale, a fost favoritul la sondaje. Una din Correio do Povo din 23 septembrie i-a dat aproape 30 % din voturi. În spate au ramas [[Olívio Dutra]] (23%), din PM, şi [[Yeda Crusius]] (19%) din PSDB. Totuşi, prima runda a fost câştigată de Crusius, dând o răsturnare absolută sondajelor cu 33 % din voturi. Rigotto nu se opreşte aici deşi a rămas în spatele lui Dutra, cu doar 0,27 %, rămânând afară din al doilea tur.
Una de las mayores sorpresas en las elecciones a gobernador sucedió en Rio Grande do Sul. El gobernador elegido en 2002, [[Germano Rigotto]], que había sido uno de los posibles candidatos del PMDB a las elecciones presidenciales, era el favorito en las encuestas. Una del ''Correio do Povo'' del 23 de septiembre le otorgaba casi el 30% de los votos. Por detrás quedaban [[Olívio Dutra]] (23%), del PT, y [[Yeda Crusius]] (19%) del PSDB. Sin embargo, la primera vuelta fue ganada por Crusius, dando un vuelco absoluto a las encuestas con el 33% de los votos. El batacazo de Rigotto no paró ahí ya que incluso quedó por detrás de Dutra, por tan sólo 0,27%, quedando fuera de la segunda vuelta.


În Sao Paulo, s-a produs o întamplare curioasă, cei doi candidaţi ai PSDB, unul la nivel prezidenţial ([[Geraldo Alckmin|Alckmin]]) şi unul la nivel statal ([[José Serra]]), au reuşit reciproc, deşi Alckmin a fost candidatul la guvern în 2002 şi Serra a fost candidat prezidenţial. În final Serra va caştiga alegerile în [[Estados de Brasil por población|statul cel mai populat din ţară]], în prima rundă, cu mai mult de 12 milioane de voturi. Deasemenea va continua sa aibă guvernator tucan cel de-a doilea stat ca populaţie, Minas Gerais. [[Aécio Neves]] a obţinut realegerile cu mai mult de 77 % din voturi, a fost al doilea candidat cu procentaj mare în prima rundă
En São Paulo, se produjo un hecho curioso, los dos candidatos del PSDB, uno a nivel presidencial ([[Geraldo Alckmin|Alckmin]]) y otro estatal ([[José Serra]]), se sucedieron mutuamente, ya que Alckmin fue el candidato a gobernador en 2002 y Serra fue el candidato presidencial. Finalmente Serra ganaría las elecciones en el [[Estados de Brasil por población|estado más poblado del país]], en la primera vuelta, con más de doce millones de votos. También continuará habiendo gobernador tucano en el segundo estado más poblado, Minas Gerais. [[Aécio Neves]] consiguió la reelección con más del 77% de los votos, fue el segundo candidato con mayor porcentaje de votos en la primera vuelta.


În Districtul Federal, unde se găseşte capitala [[Brasilia]], a câştigat [[José Roberto Arruda]] din Partidul de Frunte Liberal. În timp ce, în Amazonas [[Estados de Brasil por superficie|statul cel mai mare ca suprafaţă din Brazilia]], a câţtigat [[Eduardo Braga]], din PMDB. Aceşti ultimi doi candidaţi nu au avut nevoie de o a doua runda de alegeri, deşi încă puţin şi niciunul nu obţinea 51 % din voturi.
En el Distrito Federal, donde se encuentra la capital [[Brasilia]], ganó [[José Roberto Arruda]] del Partido del Frente Liberal. Mientras, en Amazonas, el [[Estados de Brasil por superficie|estado más grande por superficie de Brasil]], ganó [[Eduardo Braga]], del PMDB. Estos dos últimos candidatos no tuvieron necesidad de una segunda vuelta, aunque por poco, ya que ninguno de los dos consiguió superar el 51% de los votos.


Adunările Legislative statale au ramas foarte atomizate pentru locurile se repartizează mereu între mai mult de 10 formaţiuni. De exemplu, în Adunarea Legislativă din Roraima, compusă din 22 deputaţi statali, partidul majoritar, PSDB, a avut doar 4 deputaţi. Statistic au fost 12.817 candidaţi ca deputaţi statali şi 689 ca deputaţi de district (deputatul statal echivalent cu cel din Districtul Federal). Partidele cu cei mai mulţi dintre deputaţi statali obtinuţi au fost PMDB, PSDB, PM, PFL.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/03/materia.2006-10-03.1874132632/view LPMDB, PSDB, PT e PFL elegem o maior número de deputados estaduais pelo país] de José Carlos Mattedi en Agencia Brasil (3-10-2006). En portugués.</ref>
Las Asambleas Legislativas estatales quedaron muy atomizadas ya que los escaños se reparten siempre entre más de diez formaciones. Por ejemplo, en la Asamblea Legislativa de Roraima, compuesta por 22 diputados estatales, el partido mayoritario, PSDB, sólo tuvo 4 diputados. Estadísticamente hubo 12.817 candidaturas a diputado estatal y 689 a diputado distrital (equivalente a diputado estatal en el Distrito Federal). Los partidos que más diputados estatales obtuvieron fueron el PMDB, el PSDB, el PT y el PFL.<ref>[http://www.agenciabrasil.gov.br/noticias/2006/10/03/materia.2006-10-03.1874132632/view LPMDB, PSDB, PT e PFL elegem o maior número de deputados estaduais pelo país] de José Carlos Mattedi en Agencia Brasil (3-10-2006). En portugués.</ref>


=== Lista cu guvernatorii aleşi ===
=== Lista de gobernadores elegidos ===
* [[Acre (Brasil)|Acre]] - [[Binho Marques]] (PT)
* [[Acre (Brasil)|Acre]] - [[Binho Marques]] (PT)
* [[Alagoas]] - [[Teotônio Vilela Filho]] (PSDB)
* [[Alagoas]] - [[Teotônio Vilela Filho]] (PSDB)
Línea 432: Línea 435:
* [[Tocantins]] - [[Marcelo Miranda]] (PMDB)
* [[Tocantins]] - [[Marcelo Miranda]] (PMDB)


== Referinţe ==
== Referencias ==
{{Listaref|2}}
{{Listaref|2}}



Revisión del 18:15 10 jun 2010

Lula celebrando su victoria en la segunda vuelta.

Las elecciones generales de Brasil de 2006 se celebraron el 1 de octubre de dicho año, para elegir al presidente de la república y a un nuevo parlamento, así como a los gobernadores de los estados brasileños y a sus respectivas asambleas legislativas, unos 1059 diputados estatales. En total se presentaron 19.619 candidatos, ocho a la presidencia, 213 a gobernador, 236 a senador, 5.525 a diputado federal, 12.945 a diputado estatal y 692 a diputado distrital de un total de 29 partidos políticos.[1][2]

Estas elecciones fueron las segundas totalmente digitalizadas del país. Se instalaron 432.000 urnas electrónicas en los 91.244 colegios electorales, 207 en el exterior del país. El voto electrónico agiliza el proceso, tanto a la hora de votar como en el escrutinio. El voto en Brasil es obligatorio, por lo que los electores debían justificar su ausencia si no podían acudir a votar. A pesar de esto, hubo una abstención considerable; en la primera vuelta, por ejemplo, se situó en el 17,74% de los votos.[3]

Las elecciones presidenciales fueron ganadas en la primera vuelta por Luiz Inácio Lula da Silva. Sin embargo, Lula no obtuvo más del 50% de los votos, por lo que se enfrentó el 29 de octubre al segundo candidato con más votos, que fue Geraldo Alckmin. Esa votación también fue ganada por Lula, con un 60% de los votos, obteniendo así la reelección como presidente de Brasil.[4]

Las elecciones legislativas fueron ganadas por número de votos por el Partido de los Trabajadores de Lula, pero el partido que obtuvo más diputados fue el Partido del Movimiento Democrático Brasileño (PMDB).[5]​ En cuanto a senadores, se eligieron 27, repartidos entre doce partidos. El partido que más senadores consiguió fue el Partido del Frente Liberal con seis.[6]

Por último, en las elecciones estatales,[7]​ el PMDB consiguió siete gobernadores, seguido del Partido de la Social Democracia Brasileña con seis. Otros seis partidos consiguieron al menos un gobernador: el Partido de los Trabajadores, el Partido Socialista Brasileño, el Partido Democrático Laborista, el Partido Popular Socialista, el Partido del Frente Liberal y el Partido Progresista.[1]

Todos los cargos elegidos comenzaron su mandato efectivo el 1 de enero de 2007.

Antecedentes

En 1964, un golpe de Estado derrocó al gobierno democrático, instalándose un gobierno militar que eliminó el pluralismo político, permitiendo posteriormente un bipartidismo entre un partido oficialista, la ARENA, y un opositor, el MDB. En la década de los ochenta el bipartidismo desapareció, consiguiendo la oposición las primeras victorias electorales, a nivel municipal e incluso en el parlamento, representada por partidos como el PMDB o el PFL. El partido oficialista cambió varias veces de nombre hasta convertirse en el actual Partido Progresista.[8]

Las elecciones presidenciales de 1989 fueron las primeras directas por casi treinta años. En ellas, Fernando Collor de Mello ganó de forma ajustada en la segunda vuelta a Luiz Inácio Lula da Silva, líder del izquierdista Partido de los Trabajadores creado en 1982. En las elecciones legislativas del año siguiente, el PMDB se consolidó como primer partido seguido del PFL. En 1992 el presidente Collor de Mello fue destituido por corrupción, asumiendo el poder el vicepresidente Itamar Franco de forma interina. En 1994, Fernando Henrique Cardoso ganó las elecciones con mayoría absoluta bajo el paraguas de una gran coalición entre su partido, el PSDB, y el PFL. Cuatro años después revalidó su cargo, también sin necesidad de segunda vuelta.[9]

En las elecciones generales del año 2002, Lula ganó en la segunda vuelta derrotando a José Serra. Obtuvo un 61,3% de los votos. El partido de Lula, ganó las elecciones al congreso con el 18,4% de los votos. Consiguió, entonces, 91 diputados de un total de 513.[10]​ Por ello, se formó una coalición entre diversos partidos de izquierda radical y moderada que sostuvo el gobierno de Lula. A principios de 2005, dos de los principales aliados del gobierno, el Partido Popular Socialista y el PMDB, lo abandonaron. La debilidad del gobierno quedó patente al perder la presidencia de la Cámara de Diputados, aunque la recuperarían posteriormente.[11]​ Además ese mismo año salió a la luz el Escándalo de las mensualidades en el PT, causando sucesivas dimisiones y cambios en el gobierno.[12][13]​ La popularidad del presidente bajó, debiendo destituir a varios sospechosos de corrupción. La falta de apoyos lo obligo además a incluir de nuevo al PMDB en el gobierno. De cualquier forma, una comisión del Congreso sobre la corrupción, que inculpó a numerosos políticos de primera fila, no acusó directamente a Lula.[14]​ En esa legislatura, muchos políticos abandonaron el PT creando otros nuevos partidos, que incluso se presentarían a estas elecciones presidenciales como Heloísa Helena.[15]​ Además se preveía un futuro incierto, puesto que fuera quien fuera el ganador, debería encontrar suficientes apoyos en un Congreso con muchos partidos y posibles coaliciones.

Sistema electoral

Desde 1994, como resultado de una enmienda constitucional que redujo el mandato del presidente y de los gobernadores a cuatro años, todas las elecciones nacionales, estatales y parlamentarias coinciden en la misma fecha. Las elecciones del presidente y de los gobernadores de cada estado se realizan a dos vueltas. Si en la primera un candidato no ha obtenido la mitad de los votos más uno se realiza una segunda vuelta entre los dos candidatos más votados. Las elecciones legislativas, tanto a nivel federal como estatal, son muy similares, salvo por el hecho de que se realizan a una única vuelta. Por ejemplo, en Sergipe se eligieron ocho diputados, siendo aquellos que consiguieron más votos entre los 48 candidatos totales. Por tanto, los diputados no necesitan el 50% de los votos. Siguiendo el ejemplo, el más votado de Sergipe fue Eduardo Alves do Amorim, del PSC, con tan sólo el 11% de los votos. A nivel estatal, con las Asambleas Legislativas de cada región, sucede igual, los candidatos más votados son designados automáticamente sin necesidad de segunda vuelta.[1]

En las elecciones a la Cámara de Diputados se usa un sistema de listas cerradas de partidos políticos, pero el votante puede elegir dar un voto a toda la lista o a una sola persona de dicha candidatura.[16]

Elección presidencial

En la elección para el presidente y el vicepresidente tuvo que realizarse una segunda vuelta, ya que ningún candidato consiguió la mayoría absoluta. La primera votación se realizó el 1 de octubre de 2006 y la segunda vuelta se efectuó el 29 de octubre. En esta última, Lula ganó ampliamente a Alckmin por unos 20 millones de votos.[1]

Candidatos

Los grandes partidos

Geraldo Alckmin fue el principal rival de Lula en las elecciones.

El Partido de los Trabajadores (PT) presentó como candidato al actual presidente, Luiz Inácio Lula da Silva, candidato del partido desde 1989. Su candidatura fue registrada oficialmente el 5 de julio,[17]​ aunque ya se había anunciado previamente el 24 de junio.[18]

Geraldo Alckmin fue el candidato del Partido de la Social Democracia Brasileña (PSDB), principal partido de la oposición. Antes que Alckmin hubo otros potenciales candidatos, como José Serra, candidato en 2002, o Aécio Neves, gobernador de Minas Gerais. La candidatura de Alckmin fue confirmada el 11 de junio en la Convención Nacional de su partido.[19]

El Partido del Movimiento Democrático Brasileño (PMDB), otro gran partido de la política brasileña, no presentó candidato propio ni apoyó a ningún otro. La razón fue el enfrentamiento interno del partido, especialmente entre Anthony Garotinho, ex gobernador del estado de Río de Janeiro y Germano Rigotto, gobernador antes de las elecciones de Rio Grande do Sul. Garotinho ya había sido candidato a las elecciones en 2002, aunque por el Partido Socialista Brasileño, consiguiendo el tercer lugar con el 17,9% de los votos válidos. Rigotto se retiró prontamente de la pugna, dedicándose a las elecciones estatales. En cualquier caso, una parte del partido se decantó por no presentar candidato propio y, en cambio, apoyar a alguno de los otros dos grandes partidos. El presidente del partido, Michel Temer, puso de relieve que unirse a una coalición, decantándose por Alckmin, obligaría a realizarla en todos los estados en las elecciones a las gobernadorías. La colaboración PMDB-PSDB en algunos territorios sería casi imposible.[20]​ Demostrando la división del partido, el ministro Tarso Genro dijo que "soñaba" con ser el vicepresidente de Lula y que incluso apoyaría antes a Alckmin que a su compañero de partido Garotinho.[21]​ El 12 de mayo de 2006, el tribunal electoral afirmó que los designios de la convención del partido en 2004 (que obligaban a tener candidato propio) eran legales. Esto fue un espaldarazo para Garotinho que ya había ganado unas elecciones previas en el partido que fueron consideradas ilegales y se convirtieron en una "consulta informal".[22]​ Tras la sentencia, el 23 de mayo, Pedro Simon remarcó su intención de presentarse, contando con el apoyo de Garotinho que había desistido ya a presentarse él mismo.[23]​ El 25 de mayo Pedro Simon lanzó su candidatura con Garotinho como vicepresidente. Las encuestas les daban poco más del 2%.[24]​ Ante las escasas posibilidades electorales, el partido rechazó la candidatura de Simon, impidiéndole presentarse fijando la fecha de la convención que podría elegir candidato más tarde de la fecha límite para presentarlo. Simon recurrió a la justicia, pero sus propios defensores lo fueron abandonando.[25]​ Finalmente, el 14 de junio, presionado por la cúpula de su partido, Simon desistió, quedando sin candidato el PMDB.[26]

Los partidos menores

Entre los candidatos menores destacaba Heloísa Helena del Partido Socialismo y Libertad a la que las encuestas otorgaban un tercer puesto. Su candidato a vicepresidente fue César Benjamin. La candidatura de Helena fue confirmada el 24 de mayo,[27]​ aunque había sido lanzada dos años antes al formarse el PSOL.[28]​ Hubo otros cuatro candidatos: Cristovam Buarque del Partido Democrático Laborista (Jefferson Peres como vicepresidente),[29]José Maria Eymael del Partido Social Demócrata Cristiano (José Paulo da Silva Neto como vicepresidente),[30]Ana Maria Rangel del Partido Republicano Progresista y Luciano Bivar del Partido Social Liberal (João Américo de Souza como vicepresidente).[30]

La candidatura de Ana Maria Rangel fue la más problemática. Su partido la expulsó por "dañar sus siglas". Afirmaron que su candidatura era ilegal por no contar ni con vicepresidente ni con apoyo de ningún partido.[31]​ Sin embargo, el Tribunal Superior Electoral aceptó la candidatura de Rangel el 20 de septiembre, aunque sin derecho a horario electoral por las impugnaciones de su antigua formación.[32]

Coaliciones

Heloísa Helena, antigua integrante del Partido de los Trabajadores, formó el Frente de Izquierdas que reunía a su partido, PSOL, al Partido Socialista Unificado de los Trabajadores y al Partido Comunista Brasileño.

La candidatura de Lula fue apoyada oficialmente por el Partido Republicano Brasileño y el Partido Comunista de Brasil. Los tres partidos formaron la coalición La Fuerza del Pueblo.[33]​ El Partido Liberal y el Partido Socialista Brasileño pidieron también el voto para Lula.[34]​ En comparación con las anteriores elecciones la candidatura de Lula perdió el apoyo de tres partidos. Dejaron de apoyarle el Partido Comunista Brasileño (que apoya a Heloísa Helena), el Partido de la Movilización Nacional y el Partido Verde. Este último partido barajó la idea de presentar candidato propio, pero finalmente no lo hizo y decidió no apoyar a ningún otro candidato.[35]​ El vicepresidente de la candidatura de Lula, José Alencar, es uno de los fundadores del Partido Republicano Brasileño.

Alckmin fue respaldado por la Coalición por un Brasil Decente. Aparte de por su partido, estaba formada por el Partido del Frente Liberal (PFL).[19]José Jorge de Vasconcelos Lima, del PFL, fue el vicepresidente de esta candidatura. El Partido Popular Socialista apoyó a Alckmin sin entrar en la coalición.[36]​ Este partido se opuso a Lula pese a ser al principio de la legislatura aliado suyo. Su apoyo a Alckmin se debió en gran parte a que su candidato presidencial en las dos últimas convocatorias, Ciro Gomes, fue expulsado de la cúpula del partido por no abandonar el gobierno del presidente Lula. Otros líderes del partido, como el gobernador Blairo Maggi, también fueron apartados por seguir apoyando a Lula.[37]​ El PPS también se planteó presentar candidato propio. De hecho, lanzó a su presidente, Roberto Freire, como precandidato en abril de 2005.[38]​ Una serie de denuncias obligaron a Freire a renunciar e incluso anunció su decisión de abandonar la política.[39]​ Sin embargo, dos días después, se presentó como suplente de Jarbas Vasconcelos para el Senado.[40]

Por su parte, Heloísa Helena formó el Frente de Izquierdas. La coalición incluía a su partido, el PSOL, al Partido Socialista Unificado de los Trabajadores y al Partido Comunista Brasileño.[41]​ Su principal argumento electoral fue que el gobierno de Lula había traicionado el programa que les llevó al poder en 2002.[42]​ Los demás candidatos no formaron ninguna coalición, contando tan sólo con el apoyo de su propio partido.[1]

Candidaturas denegadas o retiradas

Enéas Carneiro, tercer candidato más votado en 1994, no se presentó por problemas de salud. Moriría en mayo de 2007.

El Tribunal Superior Electoral denegó el registro 1.671 candidatos. Se denegaron por no presentar el aval necesario, por encausamiento judicial u otras consideraciones del Tribunal. De cualquier forma, en ese total se cuentan políticos de partidos que ya tenían candidato, como José Raimundo de Albuquerque Faria del PSDB, de partidos que apoyaban informalmente a algún candidato, como Carlos Rosa de Lima del Partido Popular Socialista, y de partidos que habían decidido no presentar candidatos como Romero Cesar da Cruz Peixoto del Partido Verde.[1]​ También hubo partidos que intentaron presentar candidaturas, pero estas fueron denegadas por intervención directa del Tribunal. Fue el caso del Partido de los Retirados de la Nación y del Partido Laborista de Brasil.[43]

Un caso especial fue el candidato Rui Costa Pimenta, que ya se había presentado a las elecciones de 2002. El Tribunal Supremo impugnó su candidatura por problemas en la financiación de su campaña en las anteriores elecciones.[44]​ Aunque se le pudo votar el día de las elecciones, los sufragios fueron considerados nulos, apareciendo en el registro como si no hubiera obtenido ningún voto.[45]

Otro político que ya se había presentado en anteriores elecciones, Enéas Carneiro, del Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional, retiró su candidatura a la presidencia antes de enfrentarse al registro por problemas de salud. Se conformó con una candidatura a la Cámara de Diputados de Brasil.[46]​ Se presentó en 1989, 1994 y 1998. En 1994 quedó en tercer lugar con más de cuatro millones de votos gracias a un discurso muy nacionalista y directo, caracterizado por la frase Meu nome é Eneas.[47]

Encuestas

Antes de las elecciones se realizaron diversos sondeos de opinión que reflejaron el posible sentido de voto de la ciudadanía. En el último mes antes de las elecciones se publicaron seis encuestas principales, todas con un margen de error entre dos y tres puntos porcentuales. La primera, del Grupo Ibope, publicada el 8 de septiembre, situó a Lula con el 48% de los votos, Alckmin con el 27% y Helena con el 9%. Los indecisos se situaron en el 8%. La siguiente encuesta, también de Ibope, publicada el 21 de septiembre redujo el campo de indecisos al 4% creciendo la intención de voto de Alckmin en tres puntos. El 30 de septiembre el Instituto Data Folha publicó la última encuesta con todos los candidatos, situando a Alckmin con el 35% de los votos, reduciendo distancias con Lula, que se mantuvo en el 49%.

El 22 de septiembre se publicó la primera encuesta con sólo dos candidatos, los favoritos Lula y Alckmin. La encuesta, que fue realizada por el Grupo Ibope, otorgaba la victoria a Lula con el 50% de los votos, pero dejando un amplio espectro de indecisos (9%). Por su parte, la encuesta de Data Folha, publicada el 27 de septiembre, apenas difería de la del Grupo Ibope. La última encuesta con los dos candidatos principales, del 30 de septiembre, redujo la ventaja de Lula a sólo cinco puntos, con un 49% frente al 44% de Alckmin, aún con un alto número de indecisos (7%). Esta última encuesta fue obra del Instituto Data Folha.

Las encuestas realizadas antes de la segunda vuelta daban a Lula un 62% de los votos, bajando Alckmin al 38%.[48]

Campaña electoral

Votante justificando su ausencia del estado donde tendría que votar.

La campaña electoral de los candidatos tuvo como eje dos aspectos: los debates, de los cuales hubo siete, y el horario electoral donde cada candidato podía explicar su programa y pedir el voto a su candidatura. La campaña se centró en la televisión debido a los escándalos de corrupción. El gobierno se vio obligado a establecer una ley muy restrictiva sobre la financiación de los partidos políticos.[49]

El primer debate se produjo el 14 de agosto en TV Bandeirantes con la presencia de todos los candidatos menos Lula. Los temas a debate se centraron en la educación, los impuestos, la corrupción de partidos gobernantes y la ausencia del presidente, que Heleoísa Helena criticó con "tristeza e indignación".[50]​ Al día siguiente inició oficialmente el horario electoral. Geraldo Alckmin tenía más tiempo de exhibición, 10 minutos y 22 segundos, Lula tenía 7'21" y Cristóvam Buarque 02'23". Los demás candidatos contaron con poco más de un minuto. El tiempo de cada candidato se otorga según los miembros que tenga cada coalición en el Congreso Nacional de Brasil.

El segundo debate se realizó el 13 de septiembre en TV Gazeta. Sólo estuvieron presentes tres candidatos, Alckmin, Helena y Buarque. Otro candidato, Eymael, aseguró que se le había impedido participar y denunció el hecho al Tribunal Superior Electoral.[51]​ La ausencia de Lula fue muy comentada y se relacionó con los casos de corrupción. Buarque afirmó que el presidente tenía miedo de responder sobre la corrupción y Helena dijo que quería preguntar a Lula sobre "el enriquecimiento ilícito de su hijo". En el debate no hubo enfrentamientos entre los tres candidatos presentes. El momento de mayor tensión fue cuando Helena preguntó a Alckmin si apoyaba la reforma agraria. El "tucano" (como se conoce a los miembros del PSDB) contestó que sí, pero que no apoyaría una invasión del campo.[52]

El último debate antes de la primera vuelta se celebró el 29 de septiembre, con los mismos protagonistas que el anterior. Realizado por TV Globo, tuvo como uno de sus temas centrales de discusión la ausencia de Lula a todos los debates, generando duras críticas de parte de los tres candidatos, especialmente de Helena y Buarque. A diferencia del anterior debate, Helena también criticó a los gobiernos anteriores por las privatizaciones, sobre todo al del tucano Fernando Henrique Cardoso.[53][54]

Tras la primera vuelta, el presidente Lula cambió de estrategia. Decidió enfrentarse directamente a Alckmin, acudiendo a los debates propuestos. Hubo un primer debate entre los candidatos el 8 de octubre en TV Bandeirantes, muy agresivo y sin apenas discusiones de programas.[55]​ El 19 de octubre el SBT celebró un nuevo debate entre los dos candidatos. Lula quiso marcar las diferencias entre su gobierno y el de Cardoso, siendo especialmente crítico con las privatizaciones del anterior gobierno. Mientras, Alckmin destacaba los casos de corrupción del gobierno de Lula. En la última parte del debate, ambos candidatos tuvieron un tono emocional. Lula parafraseó a Martin Luther King y Alckmin citó a Mário Covas, histórico dirigente del PSDB y precedesor de Alckmin como gobernador de São Paulo, que había fallecido años antes.[56]

Antes de la celebración de la segunda vuelta se celebraron otros dos debates, el 23 de octubre y el 27 de octubre. Fueron realizados por Rede Record y TV Globo respectivamente. En el de TV Record, Alkcmin recrudeció sus ataques hacia Lula. Una vez más, el candidato tucano habló de la corrupción del Gobierno. El propio Lula afirmó, en las consideraciones finales, que nunca un gobierno había sido tan atacado.[57]​ El último debate se centró en el votante indeciso, seleccionando 80 electores para que preguntaran a los candidatos. Los dos candidatos adoptaron un tono agresivo, con descalificaciones continuas, para intentar atraerse el voto aún no decidido. Los temas fueron muy variados: educación, empleo, sanidad, corrupción, etc.[58]

En el cierre de la campaña Lula partía como máximo favorito tras ir ascendiendo en las encuestas a lo largo del mes de octubre. El día previo a las elecciones se mostró confiado y seguro de su victoria. Sin embargo, Alckmin aún tenía esperanzas de dar la vuelta a los sondeos.[59]​ El mismo día de las elecciones Alckmin seguía confiando en su victoria, afirmando en São Paulo, donde votó, que "lo que vale no es la encuesta, es el voto en la urna". Lula, que también votó en São Paulo, agradeció al pueblo brasileño "el momento mágico que vive la democracia".[60]

Resultados

Primera ronda resultados:     Estados donde Lula ganó     Estados donde Alckmin ganó.

La primera vuelta de las elecciones presidenciales se realizó el 1 de octubre. Lula venció, pero no consiguió superar el 50% de los votos, condición necesaria para ser designado presidente, por lo cual tuvo que enfrentarse a Alkcmin en una segunda vuelta el 29 de octubre. En ella, Lula ganó de nuevo, superando el 60% de los votos y consiguiendo su reelección como presidente de Brasil.[1]

En la primera vuelta Lula venció en 16 estados (Alagoas, Amapá, Amazonas, Bahía, Ceará, Espírito Santo, Maranhão, Minas Gerais, Pará, Paraíba, Pernambuco, Piauí, Rio de Janeiro, Rio Grande do Norte, Sergipe y Tocantins) y Alckmin en el resto (Acre, Goiás, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Paraná, Rio Grande do Sul, Rondônia, Roraima, Santa Catarina, São Paulo) y en el distrito federal. Como se puede observar en el primer mapa de la derecha, Lula ganó en el norte, menos Roraima, Rondônia y Acre, y estes, mientras que Alckmin triunfó en el sudoeste y centro-oeste. En otro orden, en la circunscripción del exterior del país ganó Alckmin a Lula por dos mil votos.

El resto de candidatos no consiguió la victoria en ningún estado. Heloísa Helena quedó en tercer lugar, superando los seis millones y medio de votos. Cristovam Buarque quedó en cuarto lugar, con dos millones y medio de votos. Más lejos quedaron el resto de candidatos: Ana María Rangel logró superar los 125.000 votos pero José Maria Eymael y Luciano Bivar apenas superaron los 60.000 votos.[1]

Según los resultados de la 2ª vuelta:
    Estados donde ganó Lula (19 + DF)
    Estados donde venció Alckmin (7)

En la segunda vuelta Lula venció en 19 estados, tres más que en la primera vuelta (Goias, Rondônia y Acre), como se puede ver en el segundo mapa de la derecha. En general Alckmin bajó en más de dos millones de votos, mientras que Lula ascendió en casi doce millones de votos. En comparación con su primera victoria, Lula subió 5.522.567 en votos pero bajó en porcentaje ligeramente. Desde la vuelta de las elecciones presidenciales directas en 1989 ha sido el segundo mayor porcentaje del vencedor en la segunda vuelta.[1]

Reacciones

El 29 de octubre, a las 17:00 hora local, los colegios electorales fueron cerrados. Al utilizarse urnas electrónicos el escrutinio fue muy rápido. A las 19:00 ya se supo que Lula había ganado las elecciones. A las 21:30, el derrotado Geraldo Alckmin realizó unas declaraciones reconociendo la victoria de Lula. Añadió que la derrota forma parte de la democracia. Acompañado de su mujer destacó como relevante que no hubiera ocurrido ningún incidente grave durante la campaña. Además deseó a Lula un buen gobierno por el bien de los brasileños.[61]​ Por su parte, el líder del partido de Alckmin, el PSDB, anunció "una oposición dura y enérgica".[62]

El presidente reelecto, Lula, agradeció en un comunicado el apoyo recibido, destacando todo lo que a su juicio había hecho bien el gobierno. Añadió que la victoria no era suya ni de ningún partido, sino del pueblo brasileño.[63]​ En el mismo comunicado elogió la rapidez del proceso electoral.[64]

El presidente reelecto recibió también las felicitaciones de otros presidentes y jefes de gobierno, como Evo Morales que felicitó a Lula nada más conocerse su victoria, recalcando que se fortalecerían la cooperación y los acuerdos entre Bolivia y Brasil.[65]​ Aparte de gobiernos también saludaron la victoria de Lula otros grupos como las FARC[66]​ y organizaciones mundiales como la FIFA.[67]

Tabla de resultados

Plantilla:ElectiontableSumario del 1 de octubre de 2006 presidente de Brasil resultados electorales |- !style="background-color:#E9E9E9" align=left valign=top|Candidatos !style="background-color:#E9E9E9" align=right|Votos !style="background-color:#E9E9E9" align=right|% Primera ronda !style="background-color:#E9E9E9" align=right|Votos !style="background-color:#E9E9E9" align=right|% Segunda ronda |- |align=left valign=top|Luiz Inácio Lula da Silva (PT, PRB, PCdoB, PL, PSB) |46,662,365 |valign="top"|48.6 |valign="top"|58.295.042 |valign="top"|60,83 |- |align=left valign=top|Geraldo Alckmin (PSDB, PFL, PPS) |39,968,369 |valign="top"|41.6 |valign="top"|37.543.178 |valign="top"|39,17 |- |align=left valign=top|Heloísa Helena (PSOL, PSTU, PCB) |6,575,393 |valign="top"|6.9 |valign="top"|- |valign="top"|- |- |align=left valign=top|Cristovam Buarque (PDT) |2,538,844 |valign="top"|2.6 |valign="top"|- |valign="top"|- |- |align=left valign=top|Ana Maria Rangel (PRP) |126.404 |valign="top"|0.13 |valign="top"|- |valign="top"|- |- |align=left valign=top|José Maria Eymael (PSDC) |63.294 |valign="top"|0.07 |valign="top"|- |valign="top"|- |- |align=left valign=top|Luciano Bivar (PSL) |62.064 |valign="top"|0.06 |valign="top"|- |valign="top"|- |- |style="background-color:#E9E9E9" align=left|Total (turnout 83.2 and ) |width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|95,996,733 |width="35" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|100 |width="75" align="right" style="background-color:#E9E9E9"| |width="35" align="right" style="background-color:#E9E9E9"|100 |- |colspan=5|Notas: partido del candidato, partido que apoyan oficialmente, partidos que apoyan informalmente |- |colspan=5|Fuente: Banco de Dados Eleitorais do Brasil |}

Elecciones legislativas

El poder legislativo en Brasil es bicameral. Está compuesto por la Câmara dos Deputados y el Senado Federal. La Cámara de diputados de Brasil está formada por 513 diputados elegidos por un sistema proporcional y tiene un mandato de cuatro años. El Senado de Brasil por su parte tiene 81 senadores elegidos para un mandato de ocho años. Todas las unidades federativas de Brasil (26 estados y el distrito federal) tienen la misma representación en la cámara alta, tres senadores.[68]

Cámara de diputados

Urna electrónica utilizada para la votación.

Las elecciones a la cámara baja del Congreso Nacional fueron ganadas, por número de votos, por el Partido de los Trabajadores, el partido de Lula. Sin embargo, el partido que obtuvo más diputados fue el opositor Partido del Movimiento Democrático Brasileño.[5]

El sistema de elección es el siguiente: se vota directamente al candidato, no a una lista de un partido político, aunque también se puede otorgar un voto a la lista del partido. Cada estado de Brasil es una circunscripción electoral.[16]​ El número de diputados por estado varía en función de la población. Por ejemplo, en São Paulo se eligieron setenta diputados mientras que en Tocantins sólo se eligieron ocho.[1]

En comparación con las elecciones legislativas de 2002, el Partido de los Trabajadores perdió ocho diputados, el Partido de la Social Democracia Brasileña seis, el Partido del Frente Liberal diecinueve, el Partido Progresista siete, el Partido Laborista Brasileño cuatro, el Partido Liberal tres y el Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional cuatro.

Por el lado contrario, subieron el Partido del Movimiento Democrático Brasileño en quince, el Partido Socialista Brasileño en cinco, el Partido Democrático Laborista en tres, el Partido Popular Socialista en seis, el Partido Verde en ocho, el Partido Comunista del Brasil en uno, el Partido Social Cristiano en ocho y el Partido de la Movilización Nacional en dos.

Hubo otros partidos que obtuvieron diputados en 2002 pero en estas elecciones los perdieron, ya sea por una bajada de votos o por que el partido había desaparecido. Es el caso del Partido Social Laborista, que consiguió tres diputados en las anteriores elecciones, pero se unió al Partido Liberal en 2003. También es el caso del Partido Social Democrático que tras obtener cuatro diputados se disolvió. Perdieron sus escaños el Partido Social Liberal y el Partido Socialdemócrata Cristiano pese a doblar su porcentaje de votos.

También entraron nuevos partidos en la Cámara. El Partido Socialismo y Libertad, creado en 2004, consiguió tres diputados. Además, el Partido Humanista de la Solidaridad, el Partido Laborista de Brasil, el Partido de los Retirados de la Nación y el Partido Republicano Brasileño consiguieron al menos un diputado tras fracasar en el intento en las elecciones de 2002.[1]

Resultados

Elecciones a la Cámara de diputados, 2006

Partido Votos % Escaños
Partido de los Trabajadores (Partido dos Trabalhadores) 13.989.859 15 83
Partido del Movimiento Democrático Brasileño (Partido do Movimento Democratico Brasileiro) 13.580.517 14,6 89
Partido de la Social Democracia Brasileña (Partido da Social Democracia Brasileira) 12.691.043 13,6 65
Partido del Frente Liberal (Partido da Frente Liberal) 10.182.308 10,9 65
Partido Progresista (Partido Progresista) 6.662.309 7,1 42
Partido Socialista Brasileño (Partido Socialista Brasileiro) 5.732.464 6,2 27
Partido Democrático Laborista (Partido Democrático Trabalhista) 4.854.017 5,2 24
Partido Laborista Brasileño (Partito Trabalhista Brasileiro) 4.854.017 4,7 22
Partido Liberal 4.074.618 4,4 23
Partido Popular Socialista 3.630.462 3,9 21
Partido Verde (Partido Verde) 3.368.561 3,6 13
Partido Comunista de Brasil (Partido Comunista do Brasil) 1.982.323 2,1 13
Partido Social Cristiano (Partido Social Cristão) 1,747,863 1,9 9
Partido Socialismo y Libertad (Partido Socialismo e Liberdade) 1,149,619 1,2 3
Partido de la Reconstrucción del Orden Nacional (Partido de Reedificação da Ordem Nacional) 907,494 1,0 2
Partido de la Movilización Nacional (Partido da Mobilização Nacional) 875,686 0,9 3
Partido Laborista Cristiano (Partido Trabalhista Cristão) 806,662 0,9 4
Partido Humanista de la Solidaridad (Partido Humanista da Solidariedade) 435,328 0,5 2
Partido Social Demócrata Cristiano (Partido Social Democrata Cristão) 354,217 0,4 0
Partido Laborista de Brasil (Partido Trabalhista do Brasil) 311,833 0,3 1
Partido de los Retirados de la Nación (Partido dos Aposentados da Nação) 264,682 0,3 1
Partido Republicano Brasileño (Partido Republicano Brasileiro) 244,059 0,3 1
Partido Republicano Progresista 233,497 0,3 0
Partido Social Liberal 190,793 0,2 0
Partido Renovador Laborista Brasileño (Partido Renovador Trabalhista Brasileiro) 171,908 0,2 0
Partido Laborista Nacional (Brasil) (Partido Trabalhista Nacional) 149,809 0,2 0
Partido Socialista de los Trabajadores Unificado (Partido Socialista dos Trabalhadores Unificado) 101,307 0,1 0
Partido Comunista Brasileño (Partido Comunista Brasileiro) 64,766 0,1 0
Partido de la Causa Obrera (Partido da Causa Operária) 29,083 0,0 0

Consecuencias

De estas elecciones salió un parlamento muy fragmentado en el que Lula, ganador de la elección presidencial, tuvo que buscar los apoyos necesarios para poder gobernar sin contratiempos.

En la Cámara existía una cláusula de barrera que afectaba a los partidos que no superaban el 5% de los votos, impidiéndoles disfrutar de los beneficios parlamentarios. Esta cláusula fue declarada inconstitucional por el Tribunal Supremo en diciembre de 2006.[69]​ Sin embargo, antes de esta decisión judicial ya había habido movimientos en los partidos para evitarla. El Partido de los Retirados de la Nación se fusionó con el Partido Laborista Brasileño[70]​ mientras que el PRONA y el Partido Liberal crearon el Partido de la República.[71]​ También el Partido Popular Socialista, el Partido de la Movilización Nacional y el Partido Humanista de la Solidaridad iban a crear un nuevo partido que se denominaría Movilización Democrática,[72]​ pero la decisión judicial abortó los planes, quedándose independientes los tres partidos. De no haberse declarado inconstitucional, la cláusula de barrera habría afectado a la gran mayoría de los partidos, dejando sólo siete formaciones por encima del umbral del 5% de los votos.[73]

Por otro lado, la debacle del Partido del Frente Liberal, al perder diecinueve diputados, llevó a sus dirigentes a modificar el nombre del partido a Demócratas.[74]​ Con el cambio de nombre, los líderes del partido esperaban cambiar también sus resultados.

El 1 de febrero de 2007 la cámara eligió como presidente a Arlindo Chinaglia, del Partido de los Trabajadores, sustituyendo a Aldo Rebelo, del Partido Comunista de Brasil. En la votación, Chinaglia quedó por delante de Rebelo en la segunda vuelta por tan sólo 18 votos.[75]​ Rebelo declaró tras la votación que aceptaba la decisión del plenario y que continuaría en la cámara de diputados, rechazando cualquier posibilidad de tener un cargo en el gobierno.[76]

Senado

Mapa de los partidos de los senadores elegidos      PFL      PSDB      PMDB      PTB      PT      PCdoB      PDT      PL      PP      PPS      PRTB      PSB.

El sistema de elección de los miembros de la cámara alta del Congreso brasileño es diferente al de la Cámara de Diputados. Los senadores tienen un mandato de ocho años, el doble que los diputados. Cada cuatro años se renueva parte del senado: o bien dos tercios o bien un tercio. En las elecciones legislativas de 2002 se renovaron dos tercios por lo que en estas sólo se renovaba uno. De este modo, se eligió un senador por cada estado y por el Distrito Federal. En cada votación, el candidato más votado era designado automáticamente senador, sin necesidad de segunda vuelta.[6]

De los 27 senadores elegidos, seis eran del Partido del Frente Liberal, cinco del Partido de la Social Democracia Brasileña, cuatro del Partido del Movimiento Democrático, tres del Partido Laborista de Brasil y dos del Partido de los Trabajadores. Los otros siete senadores pertenecían a otros tantos partidos políticos: Partido Comunista de Brasil, Partido Democrático Laborista, Partido Liberal, Partido Progresista, Partido Popular Socialista, Partido Renovador Laborista Brasileño y Partido Socialista de Brasil. Entre los senadores elegidos se encuentras dos ex presidentes, Fernanco Collor de Mello y José Sarney. También había ex gobernadores como Álvaro Dias y ex ministros como Alfredo Nascimento, en general los senadores ya tenían experiencia política de alto nivel.[1]

El Senado mantuvo a su presidente, Renan Calheiros, en la nueva legislatura.[77]

Lista de senadores electos en cada Estado

Elecciones Estatales

Archivo:Paulo Hartung2.jpg
Paulo Hartung fue el candidato que más apoyo recibió en la primera vuelta, un 77,27% de los votos.[1]​.

Al mismo tiempo que las elecciones presidenciales, se celebraron elecciones a la gobernadoría y al parlamento en cada uno de los estados que componen Brasil. La mayoría de los gobernadores fueron elegidos bajo coaliciones electorales, a veces de carácter ideológico y otras puramente regionalista. Además, se renovaron los parlamentos estatales.

Los 27 puestos de gobernador se repartieron de las siguiente forma: el partido que más gobernadores consiguió fue el Partido del Movimiento Democrático Brasileño, siete. Por su parte, seis nuevos gobernadores estaban afiliados al Partido de la Social Democracia Brasileña. El Partido de los Trabajadores obtuvo cinco. El Partido Socialista Brasileño se quedó en tres gobernadores. Dos partidos consiguieron dos gobernadorías, el Partido Democrático Laborista y el Partido Popular Socialista. Por último, el Partido del Frente Liberal y el Partido Progresista obtuvieron un gobernador. Diecisiete gobernadorías se decidieron en la primera vuelta (Acre, Alagoas, Amapá, Amazonas, Bahía, Ceará, Distrito Federal, Espírito Santo, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Piauí, Rondônia, Roraima, São Paulo, Sergipe y Tocantins) y el resto en la segunda vuelta (Goiás, Maranhão, Pará, Paraíba, Paraná, Pernambucano, Santa Catarina, Rio de Janeiro, Rio Grande do Sul y Rio Grande do Norte).[1]​ Estas elecciones fueron las primeras en las que se eligieron hasta tres gobernadoras: Wilma de Faria (PSB), Yeda Crusius (PSDB) y Ana Júlia Carepa (PT).[78]

Una de las mayores sorpresas en las elecciones a gobernador sucedió en Rio Grande do Sul. El gobernador elegido en 2002, Germano Rigotto, que había sido uno de los posibles candidatos del PMDB a las elecciones presidenciales, era el favorito en las encuestas. Una del Correio do Povo del 23 de septiembre le otorgaba casi el 30% de los votos. Por detrás quedaban Olívio Dutra (23%), del PT, y Yeda Crusius (19%) del PSDB. Sin embargo, la primera vuelta fue ganada por Crusius, dando un vuelco absoluto a las encuestas con el 33% de los votos. El batacazo de Rigotto no paró ahí ya que incluso quedó por detrás de Dutra, por tan sólo 0,27%, quedando fuera de la segunda vuelta.

En São Paulo, se produjo un hecho curioso, los dos candidatos del PSDB, uno a nivel presidencial (Alckmin) y otro estatal (José Serra), se sucedieron mutuamente, ya que Alckmin fue el candidato a gobernador en 2002 y Serra fue el candidato presidencial. Finalmente Serra ganaría las elecciones en el estado más poblado del país, en la primera vuelta, con más de doce millones de votos. También continuará habiendo gobernador tucano en el segundo estado más poblado, Minas Gerais. Aécio Neves consiguió la reelección con más del 77% de los votos, fue el segundo candidato con mayor porcentaje de votos en la primera vuelta.

En el Distrito Federal, donde se encuentra la capital Brasilia, ganó José Roberto Arruda del Partido del Frente Liberal. Mientras, en Amazonas, el estado más grande por superficie de Brasil, ganó Eduardo Braga, del PMDB. Estos dos últimos candidatos no tuvieron necesidad de una segunda vuelta, aunque por poco, ya que ninguno de los dos consiguió superar el 51% de los votos.

Las Asambleas Legislativas estatales quedaron muy atomizadas ya que los escaños se reparten siempre entre más de diez formaciones. Por ejemplo, en la Asamblea Legislativa de Roraima, compuesta por 22 diputados estatales, el partido mayoritario, PSDB, sólo tuvo 4 diputados. Estadísticamente hubo 12.817 candidaturas a diputado estatal y 689 a diputado distrital (equivalente a diputado estatal en el Distrito Federal). Los partidos que más diputados estatales obtuvieron fueron el PMDB, el PSDB, el PT y el PFL.[79]

Lista de gobernadores elegidos

Referencias

  1. a b c d e f g h i j k l m n Todos los datos sobre resultados (porcentajes, número de votos, escaños anteriores, etc.) extraídos de http://www.tse.gov.br
  2. PMDB e PDT lideram em número de candidatos de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (3-8-2006). En portugués. Véase el número de candidatos totales.
  3. Lula gana las elecciones en Brasil con el 94% de los votos escrutados, pero todo indica que habrá segunda vuelta de Agencia Efe en 20 minutos (2-10-2006). Obsérvese datos técnicos y obligatoriedad de voto.
  4. Lula triunfa en segunda vuelta de Max Seitz en BBC Mundo (30-10-2006).
  5. a b PMDB passa a ter maior bancada na Câmara, com o PT em segundo de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués
  6. a b PFL elege a maior bancada no Senado de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (2-10-2006). En portugués
  7. Las distintas regiones de Brasil se denominan estados, al tratarse de una federación. En las elecciones estatales se incluye el distrito federal, donde se ubica la capital del país.
  8. Ministerio de Asuntos Exteriores de España, Monografía de Brasil, pág 9-11
  9. Ministerio de Asuntos Exteriores de España, Monografía de Brasil, pág 11-19
  10. Jairo Nicolau. Banco de Datos Eleitorais do Brasil (en portugués). Consultado el 25 de febrero de 2008. 
  11. Ministerio de Asuntos Exteriores de España, Monografía de Brasil, pág 32
  12. Más revelaciones del escándalo: La corrupción en Brasil envuelve también a jueces. Terra. 26 de julio de 2005. 
  13. Para ampliar información véase la categoría específica en wikinews
  14. Ministerio de Asuntos Exteriores de España, Monografía de Brasil, pág 33
  15. J. Marirrodriga (1-10-2006). La radical más brillante. El País. 
  16. a b Según lo expresado en sistema electoral en BRASIL, SISTEMAS POLÍTICOS Y ELECTORALES CONTEMPORÁNEOS, Núm. 5 ISBN 968-7750-42-1
  17. PT registra candidatura de Lula à reeleição no TSE de Folha Online (5-7-2006). En portugués
  18. Berzoini diz que Alencar será confirmado amanhã como vice de Lula de Felipe Recondo en Folha Online (23-6-2006). En portugués.
  19. a b PSDB oficializa Alckmin, ataca Lula e aposta no desgaste do governo de Raymundo Costa e Ivana Moreira en Valor Económico. En portugués
  20. "Candidatura própria do PMDB foi enfraquecida pela verticalização", diz Michel Temer de la redacción de UOL (3-4-2006). En portugués
  21. Tarso sonha com vice de PMDB para Lula de la redacción de UOL (20-4-2006). En portugués
  22. STJ reconhece convenção do PMDB de 2004 de Folha Online (12-5-2006). En portugués.
  23. Simon diz que vai manter sua pré-candidatura no PMDB até o fim de Felipe Reonco en Folha Online (23-5-2006). En portugués.
  24. Simon lança candidatura e dispara ataques a governistas de Andreza Matais en Folha Online (25-5-2006). En portugués.
  25. Simon mantém candidatura à Presidência e diz que aguarda Justiça de Folha Online (6-6-2006). En portugués.
  26. PMDB informa TSE que descarta candidatura à Presidência e que Simon desistiu de Folha Online (14-6-2006). En portugués.
  27. Convenção do PSOL confirma candidatura de Heloísa Helena de la Agência Folha en Folha Online (24-6-2006). En portugués.
  28. Ex-radicais do PT lançam partido e anunciam Heloísa Helena à Presidência de Rose Ane Silveira en Folha Online (14-12-2004).
  29. ELEIÇÕES 2006 – PDT escolhe Jefferson Péres como vice de Cristovam à Presidência de la Agencia Brasil en Último Segundo (27-6-2006). En portugués.
  30. a b TSE aprova registro de dois candidatos e uma coligação à Presidência de Folha Online (16-8-2006). En portugués. Se aprueba el registro de las candidaturas del PSL y el PSDC.
  31. PRP expulsa Ana Maria Rangel do partido de la redacción de UOL (4-8-2006). En portugués
  32. Candidatura de Ana Maria Rangel é aprovada pelo TSE de Folha Online (20-9-2006). En portugués
  33. PCdoB oficializa coligação com PT e PRB de Mylena Fiori en Agencia Brasil (30-6-2006). En portugués
  34. PSB confirma apoio a Lula no segundo turno de Mylena Fiori en Agencia Brasil (4-10-2006). En portugués
  35. PV abstém-se de candidatura ou apoio; PSTU alia-se ao P-Sol de Mylena Fiori (30-6-2006). En portugués.
  36. PPS decide apoiar Alckmin informalmente de Andreza Matais en Folha Online (19-6-2006). En portugués.
  37. Executiva do PPS abre processo de expulsão de Blairo Maggi de Folha Online (31-10-2006). En portugués
  38. PPS lança Roberto Freire como pré-candidato à Presidência da Repúblicade Folha Online (9-4-2005). En portugués.
  39. Desanimado com denúncias, Roberto Freire abandona vida pública de Andreza Matais en Folha Online (20-6-2006). En portugués.
  40. Jarbas Vasconcelos apresenta Roberto Freire como suplente para Senado de Fábio Guibu, de la Agencia Folha, en Folha Online (21-6-2006). En portugués.
  41. PSOL, PSTU e PCB acertam "frente de esquerda" em torno de Heloísa Helena de Fábio Amato, de la Agencia Folha, en Folha Online (8-6-2006). En portugués
  42. J. Marirrodriga (30 de septiembre de 2006). Lula deja plantados a sus rivales en el último debate televisado (último párrafo). El País. 
  43. Candidaturas negadas definitivamente aumentam cinco vezes em relação a 2002 de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (4-9-2006). En portugués.
  44. TSE indefere a candidatura de Rui Pimenta à Presidência de Folha Online (15-8-2006). En portugués.
  45. Votos em Rui Pimenta estão sendo considerados nulos de Vladimir Platonow en Agencia Brasil (1-10-2006). En portugués.
  46. Enéas desiste de concorrer à Presidência de Terra (17-6-2006). En portugés.
  47. Morre no Rio o deputado federal Enéas Carneiro. Folha Online. 6-5-2007. 
  48. Sondeo Instituto Data Folha, 25-10-2006
  49. J. Marirrodriga (27 de septiembre de 2006). Brasil vive su campaña más triste. El País. 
  50. Cadeira vazia marca lugar de Lula no primeiro debate na TV de Cris Gutkoski en UOL (14-8-2006). En portugués.
  51. Barrado em debate da TV Gazeta, Eymael recorre ao TSE de Folha Online (13-9-2006). En portugués.
  52. Ataques ao ausente Lula marcam debate] de UOL (13-9-2006). En portugués.
  53. Ausente, Lula é alvo de adversários de UOL (29-9-2006). En portugués.
  54. La silla vacía de Lula recibe todos los ataques en debate de TV de la Agencia Reuters en 20 Minutos (29-9-2006).
  55. Un duro debate entre Lula y Alckmin marca la campaña en Brasil de la Reuters en 20 minutos (8-10-2006).
  56. Lula e Alckmin baixam o tom e marcam diferenças em debate na TV de Larissa Guimarães en UOL (19-10-2006). En portugués.
  57. Na Record, Alckmin volta a endurecer os ataques contra Lula de la redacción de UOL (24-10-2006). En portugués.
  58. Eleitores trazem o día-a-día para debate dos presidenciáveis na Globo de Cris Gutkoski en UOL (28-10-2006). En portugés.
  59. Lula parte como favorito en las elecciones de Brasil de Reuters en 20 Minutos (29-10-2006).
  60. Candidatos Lula e Alckmin votam em São Paulo e falam sobre futuro do Brasil de Elaine Patrícia Cruz y Flávia Albuquerque en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués
  61. Alckmin diz que perder faz parte da democracia de Marli Moreira en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.
  62. Oposição será dura no segundo mandato de Lula, diz presidente do PSDB de Iolando Lourenço y Luciana Vasconcelos en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.
  63. Leia íntegra do primeiro pronunciamento de Lula como presidente reeleito, comunicado de Lula en Agencia Brasil. En portugués.
  64. Presidente reeleito elogia rapidez na apuração de Raquel Mariano en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.
  65. Evo Morales saúda Lula e diz que a reeleição "fortalecerá a luta dos povos" de André Deak en Agencia Brasil (29-10-2006). En portugués.
  66. Saludo al pueblo brasileño, comunicado de Raúl Reyes en Farcep.org
  67. Presidente da Fifa felicita Lula pela reeleição de Ana Paula Marra en Agencia Brasil (31-10-2006). En portugués.
  68. Ministerio de Asuntos Exteriores de España, Monografía de Brasil, pág 37
  69. Plenário do STF considera “cláusula de barreira” inconstitucional, noticias del Supremo Tribunal Federal (7-12-2006). En portugués.
  70. PTB incorpora PAN para escapar de cláusula de barreira de Folha Online (5-10-2006). En portugués
  71. PL e Prona oficializam fusão e criação do Partido da República de Iolando Lourenço en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.
  72. PPS, PMN e PHS confirmam fusão para ultrapassar barreira de Roberta Lopes en Agencia Brasil (26-10-2006). En portugués.
  73. Apenas sete partidos atingem cláusula de barreira de Andreza Matais en Folha Online (2-10-2006). En portugués.
  74. Cambio de nombre, de PFL a DEM, en la página del partido Demócratas. En portugués
  75. Ana Paula Marra e Iolando Lourenço (1-2-2007). Arlindo Chinaglia, do PT, é o novo presidente da Câmara dos Deputados (en portugués). Agência Brasil. 
  76. Ana Paula Marra e Iolando Lourenço (1-2-2007). Para Aldo Rebelo, resultado foi "deliberação soberana" do plenário da Câmara (en portugués). Agência Brasil. 
  77. Luciana Vasconcelos (1-2-2007). Renan Calheiros é reeleito para Presidência do Senado Federal (en portugués). Agência Brasil. 
  78. Pela primeira vez, Brasil elege três governadoras de Lana Cristina en Agencia Brasil (30-10-2006). En portugués.
  79. LPMDB, PSDB, PT e PFL elegem o maior número de deputados estaduais pelo país de José Carlos Mattedi en Agencia Brasil (3-10-2006). En portugués.

Enlaces externos