Sulfuro de bario

De Wikipedia, la enciclopedia libre
 
Sulfuro de bario
General
Fórmula molecular BaS
Identificadores
Número CAS 21109-95-5[1]
Número RTECS CR0270000
ChEBI 32590
ChemSpider 5256933
PubChem 6857597
UNII TV3U2GEW4H
Propiedades físicas
Masa molar 169,877318 g/mol

El sulfuro de bario es un compuesto inorgánico de fórmula BaS. El BaS es el compuesto de bario que se produce a mayor escala.[2]​ Es un precursor importante de otros compuestos de bario, como el BaCO3 y el pigmento litopón, ZnS/BaSO4.[3]​ Al igual que otros calcogenuros de los metales alcalinotérreos, el BaS es un emisor de longitud de onda corta para pantallas electrónicas.[4]​ Es incoloro, aunque, como muchos sulfuros, suele obtenerse en formas coloreadas impuras.

Descubrimiento[editar]

El BaS fue preparado por el alquimista italiano Vincentius (o Vincentinus) Casciarolus (o Casciorolus, 1571-1624) mediante la reducción termoquímica del BaSO4 (disponible como el mineral barita).[5]​ Actualmente se fabrica mediante una versión mejorada del proceso de Casciarolus, utilizando coque en lugar de harina y carbón vegetal. Este tipo de conversión se denomina reacción carbotérmica:

BaSO4 + 2 C → BaS + 2 CO2

y también

BaSO4 + 4 C → BaS + 4 CO

El método básico sigue utilizándose hoy en día. El BaS se disuelve en agua. Estas soluciones acuosas, cuando se tratan con carbonato sódico o dióxido de carbono, dan un sólido blanco de carbonato de bario, material de partida para muchos compuestos comerciales de bario.[6]

Según Harvey (1957),[7]​ en 1603, Vincenzo Cascariolo utilizó barita, encontrada en el fondo del monte Paterno, cerca de Bolonia, en uno de sus infructuosos intentos de producir oro. Tras moler y calentar el mineral con carbón vegetal en condiciones reductoras, obtuvo rápidamente un material luminiscente persistente denominado Lapis Boloniensis, o piedra de Bolonia.[8][9]​ La fosforescencia del material obtenido por Casciarolo lo convirtió en una curiosidad.[10][11][12]

Preparación[editar]

Un procedimiento moderno procede del carbonato de bario:[13]

BaCO
3
+ H
2
S → BaS + H
2
O + CO
2

El BaS cristaliza con la estructura NaCl, presentando centros octaédricos Ba2+ y S2-.

El punto de fusión observado del sulfuro de bario es muy sensible a las impurezas.[14]

Seguridad[editar]

El BaS es bastante venenoso, al igual que los sulfuros relacionados, como el CaS, que desarrollan sulfuro de hidrógeno tóxico en contacto con el agua.

Referencias[editar]

  1. Número CAS
  2. Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2ª edición). Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-08-037941-8. 
  3. Holleman, A. F.; Wiberg, E. "Inorganic Chemistry" Academic Press: San Diego, 2001. ISBN 0-12-352651-5.
  4. Vij, D. R.; Singh, N. (1992). «Optical and electrical properties of II-VI wide gap semiconducting barium sulfide». Conf. Phys. Technol. Semicond. Devices Integr. Circuits, 1992Proceedings of SPIE 1523: 608-612. Bibcode:1992SPIE.1523..608V. doi:10.1117/12.634082. 
  5. F. Licetus, Litheosphorus, sive de lapide Bononiensi lucem in se conceptam ab ambiente claro mox in tenebris mire conservante, Utini, ex typ. N. Schiratti, 1640. See http://www.chem.leeds.ac.uk/delights/texts/Demonstration_21.htm Archivado el 13 de agosto de 2011 en Wayback Machine.
  6. Kresse, Robert; Baudis, Ulrich; Jäger, Paul; Riechers, H. Hermann; Wagner, Heinz; Winkler, Jochen; Wolf, Hans Uwe (2007). Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry "Barium and Barium Compounds". (en inglés) (1 edición). Wiley. ISBN 978-3-527-30385-4. doi:10.1002/14356007.a03_325.pub2. Consultado el 15 de noviembre de 2023. 
  7. Harvey E. Newton (1957). A History of Luminescence: From the Earliest Times until 1900. Memoirs of the American Physical Society, Philadelphia, J. H. FURST Company, Baltimore, Maryland (USA), Vol. 44, Chapter 1, pp. 11-43.
  8. Smet, Philippe F.; Moreels, Iwan; Hens, Zeger; Poelman, Dirk (2010). «Luminescence in Sulfides: A Rich History and a Bright Future». Materials 3 (4): 2834-2883. Bibcode:2010Mate....3.2834S. ISSN 1996-1944. doi:10.3390/ma3042834. 
  9. Hardev Singh Virk (2014). «History of Luminescence from Ancient to Modern Times». ResearchGate. Consultado el 6 de marzo de 2021. 
  10. «Lapis Boloniensis». www.zeno.org. 
  11. Lemery, Nicolas (1714). Trait℗e universel des drogues simples. 
  12. Ozanam, Jacques; Montucla, Jean Etienne; Hutton, Charles (1814). Recreations in mathematics and natural philosophy ... 
  13. P. Ehrlich (1963). «Alkaline Earth Metals». En G. Brauer, ed. Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, 2nd Ed. 2pages=937. NY,NY: Academic Press. 
  14. Stinn, C., Nose, K., Okabe, T. et al. Metall and Materi Trans B (2017) 48: 2922. https://doi.org/10.1007/s11663-017-1107-5

Enlaces externos[editar]