Papiro P52

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Papiro P52, expuesto en la Biblioteca John Rylands

El papiro P52 o Papiro Biblioteca Rylands 52 (Papyrus Ryl. Gr. 457, i J. Rylands Library), también llamado "El fragmento de San Juan", es el trozo de manuscrito escrito en papiro más antiguo conocido del Nuevo Testamento hasta el momento y está conservado en la biblioteca John Rylands, Mánchester, en el Reino Unido.

Contiene un texto del Evangelio de Juan supuestamente escrito hacia el año 125.[1][2][3][4]​ Está generalmente aceptado como el extracto más antiguo de un Evangelio canónico, convirtiéndose en el primer documento que, cronológicamente, concierne a la figura de Jesús de Nazaret. La parte delantera del fragmento (anverso) contiene versículos del Evangelio de Juan 18:31-33, en griego, y la parte de atrás (reverso) contiene los versículos 37-38.

Sobre la datación del papiro no existe un consenso entre los eruditos críticos. El estilo de la escritura es fuertemente adriánica, lo que sugeriría una fecha entre el año 125 y el año 160. Pero la dificultad de fijar la fecha solamente por paleografía, de una evidencia basada en un pequeño fragmento permite un lapso de tiempo que se extiende desde el año 100 hasta la segunda mitad del siglo II, lo que, de todas maneras, indica que son unas copias manuscritas bastante cercanas a la época de los hechos allí relatados.

Historia[editar]

En 1920 Bernard Grenfell y Arthur Hunt descubrieron un papiro en un vertedero en El Fayún,[5]​ lugar cercano al valle del río Nilo en el desierto del Egipto Medio, que es catalogado y estudiado en 1934, por Colin H. Roberts en la Biblioteca John Rylands de Mánchester; un año después Roberts hace público su hallazgo.

Texto del fragmento[editar]

Papiro P52, recto

Texto griego, transliteración al alfabeto latino y traducción al español. Se han marcado en negrita las letras que se pueden leer en el papiro P52.

Evangelio de Juan 18, 31-33 (anverso)

ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΗΜΙΝ ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙΝ ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΙ
OYΔΕΝΑ ΙΝΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΛΗΡΩΘΗ ΟΝ ΕΙ-
ΠΕΝ ΣΗΜΑΙΝΩΝ ΠΟΙΩ ΘΑΝΑΤΩ ΗΜΕΛΛΕΝ ΑΠΟ-
ΘΝΗΣΚΕΙΝ ΕΙΣΗΛΘΕΝ ΟΥΝ ΠΑΛΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΙΤΩ-
ΡΙΟΝ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΦΩΝΗΣΕΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ
ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ ΑΥΤΩ ΣΥ ΕΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥ-
ΔΑΙΩN
Texto griego.
OI IOUDAIOI ĒMIN OUK EXESTIN APOKTEINAI
OUDENA INA HO LOGOS TOU IĒSOU PLĒRŌTHĒ ON EI-
PEN SĒMAINŌN POIŌ THANATŌ ĒMELLEN APO-
THNĒSKEIN EISĒLTHEN OUN PALIN EIS TO PRAITŌ-
RION HO PILATOS KAI EFŌNĒSEN TON IĒSOUN
KAI EIPEN AUTŌ SY EI O BASILEUS TŌN IOY-
DAN
Los judíos replicaron: «Nosotros no podemos dar muerte a nadie». Así se cumpliría lo que había dicho Jesús cuando indicó de qué muerte iba a morir. Entonces Pilato entró de nuevo al pretorio y llamó a Jesús y le dijo: «¿Eres tú el Rey de los judíos
Traducción al español.

Evangelio de Juan 18, 37-38 (reverso)

Papiro P52, verso
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΙΜΙ ΕΓΩ ΕΙΣ ΤΟΥΤΟ ΓΕΓΕΝΝΗΜΑΙ
ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΤΟ ΕΛΗΛΥΘΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΙΝΑ ΜΑΡΤΥ-
ΡΗΣΩ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΣ Ο ΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙ-
ΑΣ ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΥ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΛΕΓΕΙ ΑΥΤΩ
Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ
ΕΙΠΩΝ ΠΑΛΙΝ ΕΞΗΛΘΕΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΟΥ-
ΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΑΥΤΟΙΣ ΕΓΩ ΟΥΔΕΜΙΑΝ
ΕΥΡΙΣΚΩ ΕΝ ΑΥΤΩ ΑΙΤΙΑΝ
Texto griego.
BASILEUS EIMI EGO EIS TOUTO GEGENNĒMAI
KAI EIS TOUTO ELĒLYTHA EIS TON KOSMON INA MARTY-
RĒSŌ TĒ ALĒTHEIA PAS HO ŌN EK TĒS ALĒTHEI-
AS AKOUEI MOU TĒS FŌNĒS LEGEI AUTŌ
HO PILATOS TI ESTIN ALĒTHEIA KAI TOUTO
EIPŌN PALIN EXĒLTHEN PROS TOUS IOU-
DAIOUS KAI LEGEI AUTOIS EGŌ OUDEΜIAN
HEURISKŌ EN AU AITIAN
«Sí, como dices, soy Rey. Yo para esto he nacido y para esto he venido al mundo: para dar testimonio de la verdad. Todo el que es de la verdad, escucha mi voz». Le dice Pilato: «¿Qué es la verdad?» Y, dicho esto, volvió a salir donde los judíos y les dijo: «Yo no encuentro ningún delito en él».
Traducción al español.

Véase también[editar]

Referencias[editar]

  1. Brown, Raymond E.. El Evangelio según Juan. Vol. I. Madrid: Ediciones Cristiandad. p. 104. «[...] ha sido ampliamente aceptada la datación de este papiro en 135-50. » 
  2. Piñero, Antonio (2006). Guía para entender el Nuevo Testamento. Madrid: Editorial Trotta. p. 328. ISBN 84-8164-832-9. «El límite para fechar el Cuarto Evangelio lo indica el P52, que transcribe Jn 18,31-33.37-38 y que se fecha entre el (año) 125/130 d.C. » 
  3. Theissen, G.; Merz, A. (1999). El Jesús histórico. Salamanca: Ediciones Sígueme. p. 53. ISBN 84-301-1349-5. «El Evangelio de Juan está muy bien documentado por varios papiros de la primera mitad del siglo II (P52). » 
  4. Arens, Eduardo (2006). Los evangelios ayer y hoy. Una introducción hermenéutica. Lima, Perú: Centro de Estudios y Publicaciones. p. 163. ISBN 9972-223-01-9. «[...] P52, que data del año 130 aproximadamente. » 
  5. Miguel Ángel Tabet (2003). «Introducción general a la Biblia». Consultado el 18 de enero de 2015. 


Predecesor:
Papiro 51
Papiro 52
Sucesor:
Papiro 53