Mercè Pons Ramis

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Mercè Pons Ramis
Información personal
Nacimiento 3 de mayo de 1968 Ver y modificar los datos en Wikidata (55 años)
Palma de Mallorca (España) Ver y modificar los datos en Wikidata
Nacionalidad Española
Educación
Educada en
Información profesional
Ocupación Compositora, pianista y musicóloga Ver y modificar los datos en Wikidata

Mercè Pons Ramis (Palma, 3 de mayo de 1968) es una compositora, profesora y divulgadora musical.[1][2]

Biografía[editar]

Es licenciada por el Conservatorio Superior de Música de las Islas Baleares y máster en Tecnologías en la Composición de Bandas Sonoras y Música para Videojuegos por la Universidad Complutense de Madrid, matrícula de honor en composición por el Conservatorio Superior de Valencia y posgrado en Composición Avanzada por el Conservatorio Superior de Zaragoza. También obtuvo los títulos de piano y violonchelo y realizó cursos de análisis musical, piano, composición, electroacústica y audiovisuales con Cristóbal Halffter, Tomás Marco, Alejandro Román y José María Sánchez-Verdú, entre otros.

En una primera época, de 1994 a 2016, creó una treintena de obras en distintos estilos musicales con predominio formal y estilístico del mundo clásico. Destacan las obras sinfónicas Contradiccions (2000), Expectatives (2009) y Percepcions (2013), así como las bandas sonoras del cortometraje Sombra de luna nueva (2012) y del documental Museu Diocesà de Mallorca Artviu (2016). Dentro de un mundo más ecléctico destaca Connexions Cromàtiques (2011), colaboración con Miquel Brunet Estarellas en un estilo más de fusión musical y jazzístico.

A partir de 2016 su obra da un giro radical. Mantiene la forma musical tradicional pero buscando sonoridades más delicadas, contemplativas y espirituales, con el mínimo material musical posible y basadas sobre todo en el diatonismo, manteniendo la versatilidad en géneros y campos previamente trabajados.

Sus composiciones han sido interpretadas en escenarios estatales e internacionales (Berlín, Londres, Cannes y Odessa), interpretadas por conjuntos como la Orquesta Sinfónica de las Islas Baleares, Orquesta Filarmónica de Niza, Studium Aureum y dirigidas por directores como José Luis Temes, Philippe Bender, Salvador Brotons, Pablo Mielgo, Sébastien Billard y Carlos Ponseti.

Ha impartido clases en el Conservatorio de las Islas Baleares (Profesional y Superior) de 1996 a 2013 y como divulgadora ha dado conferencias, ponencias y conciertos comentados,[3]​ entre ellos los de la Orquesta Sinfónica de las Islas Baleares entre 2008 y 2012 y con Studium Aureum desde 2012. Ha participado como jurado en concursos de piano, ha colaborado con galerías de arte y se ha encargado de elaborar los programas de mano de diversas organizaciones musicales, como los de la propia Sinfónica en la temporada 2011-12.

En 2006 creó el Gabinete de Comprensión Musical Gacomus, donde lleva a cabo tareas formativas y divulgativas.[4]

Obras (selección)[editar]

Obra vocal[editar]

Obras vocales e instrumentales[editar]

  • O Oriens (2018; rev. 2019), para tres sopranos solistas, coro, piano y cuarteto de cuerda
  • Più non si trovano (2021), nocturno para soprano, mezzosoprano, bajo y tres corni di bassetto
  • Thálamos (2021), cantata para soprano y tenor, coro y orquesta de cámara. Texto de Víctor Gayà Porcel[5][6]
  • Fantasia sobre l’Atlàntida (2023), para narrador, coro y orquesta. Basada en la obra homónima de Jacint Verdaguer

Obras instrumentales[editar]

Para gran orquesta

  • Contradiccions (2000)
  • Expectatives (2009)
  • Percepcions (2013)[7]
  • Revelacions (2023)[8][9]

Para pequeño conjunto (ensemble)

  • Conexions Cromàtiques (2011), junto con Miquel Brunet Estarellas[10]

Por solista y cámara

  • Pacem (2016), para cuarteto de cuerda
  • Réquiem (2018), para cuarteto de cuerda y lectura dramatizada (2018). Texto de Víctor Gayà[11][12]
  • Somieig (2017) y Dissolucions (2020), para violonchelo y piano
  • Somieig (2017) y Tres divinitats romanes (2019), para violín y piano
  • Transformacions (2021), para flauta y piano
  • Sincronies a Son Mir (2018) (rev. 2019), para violín, viola y piano
  • Gratitud (2016), para piano
  • El nostre Vals (2018), para piano

Audiovisuals[editar]

  • Sombra de luna nueva (2012), cortometraje de Margalida Martorell[13]
  • Museu Diocesà de Mallorca Artviu (2016), documental

Referencias[editar]

  1. «Mercè Pons: "Per mi compondre és una trobada amb la meva ànima"». Catalunya Radio (en catalán). 27 de marzo de 2023. 
  2. «Mercè Pons Ramis». Fundación ACA (en catalán). 
  3. «Concierto 'Músicas por la Paz' del Studium Aureum en Palma». Última Hora. 11 de febrero de 2019. 
  4. «Curso de iniciación a la comprensión musical para los suscriptores de El Mundo». El Mundo-El Día de Baleares. 3 de noviembre de 2007. 
  5. «Entrevista en 'La Ruta d'Orfeu'». IB3 Ràdio (en catalán). 13 de marzo de 2022. 
  6. «Mercè Pons transforma en música la poesía de 'Thálamos'». Diario de Mallorca. 14 de marzo de 2022. 
  7. «La compositora Mercè Pons pone música a sus 'Percepcions' para la Sinfónica». Última Hora. 7 de febrero de 2013. 
  8. «Mercè Pons concibe para la Orquesta Sinfónica un «mar de sonoridades» con 'Revelacions'». Última Hora. 8 de marzo de 2023. 
  9. «Mercè Pons: «Cuando empezaba me dijeron que una mujer no servía para componer»». Diario de Mallorca. 8 de marzo de 2023. 
  10. «Miquel Brunet i Mercè Pons uneixen esforços en la creació musical». Diari de Balears (en catalán). 13 de junio de 2011. 
  11. «Mercè Pons Ramis». Lleonard Muntaner Editor. 
  12. «'Requiem para cuarteto de cuerda'». artsmallorca.com. 10 de marzo de 2018. 
  13. «Sonia Castelo se venga en la 'Sombra de luna nueva', de Margalida Martorell». Última Hora. 17 de octubre de 2012. 

Enlaces externos[editar]