Esbern Snare

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Esbern Snare

Estatua de Esbern Snare en Kalundborg
Información personal
Nacimiento 1127 Ver y modificar los datos en Wikidata
Fjenneslev (Dinamarca) Ver y modificar los datos en Wikidata
Fallecimiento 1204 Ver y modificar los datos en Wikidata
Sæby Parish (Dinamarca) Ver y modificar los datos en Wikidata
Nacionalidad Danesa
Familia
Padres Asser Rig Ver y modificar los datos en Wikidata
Inger Eriksdatter Ver y modificar los datos en Wikidata
Cónyuge Helena Guttormsdatter Ver y modificar los datos en Wikidata
Información profesional
Ocupación Militar Ver y modificar los datos en Wikidata

Esbern Snare también Esbern el Resuelto (1127–1204), un noble de Dinamarca, un høvding (caudillo), canciller del reino y cruzado.[1]​ Pertenecía a la dinastía Hvide, una de las familias más influyentes y poderosas de aquel tiempo. En 1192 lideró un contingente de cruzados para sumarse a la tercera cruzada y tras la caída de Jerusalén, llegó a Tierra Santa. A su regreso ordenó construir la Iglesia de Nuestra Señora (Kalundborg). Esbern era el primogénito de Asser Rig Hvide.[2]​ Esbern se considera el fundador de la ciudad de Kalundborg.[3]

Tercera Cruzada[editar]

Tras la caída de Jerusalén, el Papa Inocencio III solicitó a Canuto VI de Dinamarca unirse a las cruzadas, argumentando que como cristianos tenían la obligación de morir por Jesucristo de la misma forma que Cristo murió por ellos, lo que no fue muy bien recibido por los daneses.[4]​ Aun así lideró un pequeño destacamento a Tierra Santa.

Herencia[editar]

Esbern estuvo casado en tres ocasiones. Los nombres de sus esposas fueron Holmfred, Ingeborg y Helene, la última hija de un jarl sueco llamado Guttorm. Con Helene tuvo descendencia, una hija llamada Ingeborg que casó con Peder Strangesen (m. 1241)[5]​ quien bien pudo ser un hijo de Valdemar I de Dinamarca.

Esbern murió en 1204, cuando se rompió el cuello con una piedra de molino después de caer por una escalera. Fue enterrado en la Abadía de Sorø. Después de su muerte, Helene fue amante real de Valdemar.

Referencias[editar]

  1. Skou, Kaare R. (2019), Politik der forandrede Danmark, Lindhardt og Ringhof. ISBN 978-87-26-07834-3 p. 45. (en danés)
  2. SAJ Bradley (ed.), N.F.S. Grundtvig, A Life Recalled: An Anthology of Biographical Source-Texts, ISD LLC, ISBN 9788779340077 p. 464.
  3. DK Eyewitness Travel Guide: Denmark, Penguin Books, ISBN 9781465413550 p. 118.
  4. Skovgaard-Petersen, Karen (2001), A Journey to the Promised Land: Crusading Theology in the Historia de Profectione Danorum in Hierosolymam (c. 1200), Museum Tusculanum Press, ISBN 978-87-7289-714-1 pp. 35–37, 70, 75.
  5. Johan Friderich Wilhelm SCHLEGEL, Danmarks og Hertugdommenes Statsret med stadigt Hensyn til deres ældre Forfatning, 1827, p. 116.