Soneto de Monterrey

De Wikipedia, la enciclopedia libre

El soneto de Monterrey es un poema del siglo XVI atribuido en principio, sin apenas fundamento, a Luís de Camões; actualmente se descarta su autoría por haber tenido éste sólo 15 años cuando se compuso el soneto, de índole bastante madura.[1]​ Constituye una de las pocas muestras de la literatura en gallego de la época.

El poema[editar]

Soneto de Monterrey
Alá en Monterrei en Val de Laça,
a Violante vi beira de un río
tan fermosa, en verdá, que quedei frío
de ver alma inmortal en mortal maça.
De un alto e lindo corpo a seda laça
a pastora sacaba fío a fío,
quando lle dise: - “Morro, corta o fío”
- “Vólveo, non cortarei, seguro pasa”.
- “¿E como pasarei, se eu acá quedo?
Se pasar –respondí- non vou seguro
que este corpo, sen alma, morra cedo”.
- “Coa miña, que levas, te aseguro
que non morras pastor” – “Pastora hei medo;
o quedar me parece máis seguro.


Anónimo, 1530-1540

Referencias[editar]

  1. TARRÍO VARELA, A. (1994); Literatura galega, pág. 85. Ed. Xerais.